Ոմանք վստահ են, որ ոչ ոք ոչինչ չի հիշում․ «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է․

Պարզվում է, որ ոչ միայն Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա քպականներն են վստահ, որ բացարձակապես բոլորի հիշողությունը «դիլեյթ» արած է, այլև Արցախում կան նմանօրինակ կերպարներ: Չնայած, կներեք, անշուշտ, «կերպար» բառը կաղում է բնորոշման համար, ավելի բարձր կհնչի, օրինակ՝ «ականավոր հասարակական-քաղաքական գործիչներ» տարբերակը: Առհասարակ, Արցախում, այն էլ՝ այս օրհասական պայմաններում, բավականին տարօրինակ բաներ են դիտարկվում, որ ընդհանուր կործանումային ընթացքի պայմաններում շատերի ուշադրությանն առանձնապես չեն արժանանում:

Նկատենք, որ օրերս Արցախի նախագահի պաշտոնն զբաղեցնող Արայիկ Հարությունյանը իրեն կից հակաճգնաժամային խորհրդի նախագահ է նշանակել Տիգրան Պետրոսյանին, որին տարբեր հրապարակումներում հիշատակում են որպես «սորոսական»: Առհասարակ, Արցախի «սորոսականների թևը» բավականին ակտիվ էր պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանի դեմ արշավի կազմակերպման և նրան այդ պաշտոնից հեռացնելու հարցում: Հասկանալի է, թե ինչու: Խնդիրը Արցախի տարբեր կառույցներ «իրենցով անելն» էր, հասկանալի է՝ իրենց պատվիրատուների հեռահար նպատակներն սպասարկելու համար: Երբ ժամանակին նշում էինք, որ այս խումբը կոալիցիա է կազմել ընդդեմ Վարդանյանի, և որ հեռահար նպատակ ունեն նախ՝ վերցնել պետնախարարի, ապա նախագահի պաշտոնները, ոմանք ցնցումների մեջ էին ընկնում:

Ժամանակը ցույց տվեց, որ նախկին դատախազ, հիմա պետնախարար Գուրգեն Ներսիսյանը, որը համարվում է այս խմբի ղեկավարը, քափուքրտինք մտած հերքում էր անհերքելին: Դե, նրանք հիմա էլ են ակտիվ մնում՝ վստահ, որ ոչ ոք ոչինչ չի հիշում: Օրինակ՝ օրերս Արցախի «սորոսական թևի» մեկ այլ ներկայացուցիչ՝ ոչ անհայտ Հայկ Խանումյանը, վերջին շրջանի համեմատական լռությունից հետո գրառում է արել, թե Արցախում հասարակության մի մասը, այդ թվում՝ որոշ պետական այրեր, հոգնել է պետություն ունենալուց, ցանկանում են դառնալ էթնիկ խումբ, ստորագրահավաքների մասնակցել, այդ ընթացքում փիարվել... և այլն: Դե, հասկանալի է՝ առաջին հերթին Արայիկ Հարությունյանին նկատի ունի, որը ցուցադրաբար օրերս միացել էր «Ոչ էթնիկ զտմանը» կոչով ստորագրահավաքին: Դեռ մի կողմ թողնենք, թե որքանով է լուրջ, երբ Արցախի նախագահի կարգավիճակում գտնվող անձը այդպես ցուցադրաբար միանում է քաղաքացիական նախաձեռնության, որքան էլ այն կարևոր լինի: Խնդիրն այլ է. ո՞վ է խոսում պետությունից ու պետականությունից:

Մեզ, իհարկե, կոնկրետ Խանումյանի անձն առանձնապես չի հետաքրքրում: Այստեղ երևույթն է կարևոր, և հենց որպես երևույթի օրինակ ենք այն դիտարկում: Հայկ Խանումյանի ավելի վաղ շրջանի բուռն «հասարակական գործունեությունը» դնենք մի կողմ: Թարմ փաստեր դիտարկենք: Հայկ Խանումյանը պատերազմից հետո՝ 2020-ի դեկտեմբերի 18-ին, նույն Արայիկ Հարությունյանի կողմից նշանակվել է Արցախի տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար: Այդ պաշտոնում Հայկ Խանումյանն ուշադրության է արժանացել առնվազն երկու դրվագով: Դրվագ 1. Հայկ Խանումյանն ամենաակտիվ դերակատարություն ու մասնակցություն է ունեցել Բերձորը, Աղավնոն, Ներքին Սուսը հայ բնակչությունից ազատելու սև գործում:

Մասնավորապես, ՏԿ ու ենթակառուցվածքների նախարարի կարգավիճակով 2022-ի օգոստոսի 5-ին հանդիպումներ է ունեցել նշված բնակավայրերի բնակչության հետ և հայտարարել, որ 20 օրվա մեջ պիտի լքեն իրենց քաղաքն ու գյուղերը: Եթե անգամ դա նրա կողմից ընդամենը վերևից իջեցված հանձնարարականի «կույր» կատարում է եղել, ապա նկատենք, որ ցանկացած մարդ միշտ էլ ունի ընտրության հնարավորություն: Մի՛շտ: Առավել ևս, որ, ըստ լրատվամիջոցների տեղեկությունների, հենց նա է արգելել՝ ոչ ոք հեռանալուց առաջ հանկարծ չայրի իր տունը: Դրվագ 2. Հայկ Խանումյանին, որպես ԼՂՀ ՏԿ ու ենթակառուցվածքների նախարարի, պաշտոնական անփութության և դրա հետևանքով պետությանը մոտ 70 միլիոն դրամի վնաս պատճառելու քրեական մեղադրանք է ներկայացվել:

Ինքն այդ մեղադրանքը չի ընդունել: Դատելով այն բանից, որ հիմա ազատության մեջ է, մեղադրանքներն ու նշված գործը շարունակություն չեն ունեցել, չնայած այդ հարցին կարող է Արցախի հիմիկվա պետնախարարը պատասխանել, որը, ինչպես հայտնի է, նախկինում գլխավոր դատախազն էր ու... «քաղաքականությամբ չէր զբաղվում»: Այստեղ, կրկնենք, երևույթն է կարևոր: Այն երևույթը, որ, ասենք՝ Նիկոլ Փաշինյանը կարող է հայրենիքի, ազնվության ու խաղաղության մասին խոսել: Կամ՝ սեփական խմբակցության շարքերում պաշտոնաթող գեներալ, բանակի թիկունքի գծով երկարամյա փոխնախարար (2000-2008 թթ.) Մելքոնյան Գուրգեն ունեցող քպականը տակուգլուխ հայտարարություններ անի «բանակից թալանելու» մասին: Մեկը չի, երկուսը չեն: Այն հոռի երևույթը, որ ոչ վաղ անցյալում ահավոր դրսևորումներ ունեցած որևէ մեկը կարող է, առանց մի փոքր անհարմար զգալու, հրապարակավ նորանոր ելույթներ ունենալ, ասես՝ դա ինքը չէր, մի տեսակ դարձել է սովորական մի բան: Ու բոլորը գրեթե համոզված են, որ մյուս բոլորի հիշողությունը ջնջած է, ուղեղները՝ լվացած:

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում