«Մանթաշով» գործարարների միության անդամ Վահրամ Միրաքյանը գրում է.
«Իրականում մենք հիմնականում չենք զգում Հայաստանի ողբերգության մասշտաբը:
- Հազարավոր զոհեր:
- Հազարավոր հաշմանդամներ:
- Տասնյակ հազարավոր մարդիկ, որ կորցրեցին իրենց տները՝ այրեցին ու դուրս եկան: Ուղղակի պատկերացրեք ձեր օրինակով:
- Տասնյակ հազարավոր մարդիկ, ովքեր հարազատներ կորցրեցին:
- Տասնյակ հազարավոր մարդիկ, ովքեր երկարաժամկետ այլևս չեն կարողանալու իրենց տանն ապրել, քանի որ թշնամին մոտեցել է իրենց տանն ու այդպես ապրելն ուղղակի կյանքի համար վտանգավոր է:
- Տասնյակ հազարավոր մարդիկ կորցրեցին իրենց ապրուստի միջոցը, սեփականությունը՝ հող, տուն, անասուններ:
- Հազարավոր զոհեր կորոնավիրուսից:
- Տնտեսության աննախադեպ անկում:
- Կոլապսի ենթարկված պետական համակարգ: Վերջին երեք տարում պռավալ տվեցին իրենց գործն ու փոխվեցին գրեթե բոլոր նախարարները կամ այլ պաշտոնյանները, որոնք բացի քաղաքական խաղերից գործ անելու խնդիր ունեին:
- Հայաստանի միջազգային վարկանիշի ու դերի ահռելի անկում:
- Հարաբերությունների խզում Հայաստանի բոլոր բնական դաշնակիցների հետ:
- Սյունիքն ու Արցախի մնացած հատվածը հայտնվել են փակուղում, թշնամին մի քանի տանկով կարող է փակել մուտքը դեպի Կապան, Մեղրի, նաև դեպի Արցախ: Այսինքն շատ հեշտ կարեղ են շրջափակման մեջ քցել հարյուր հազարավոր հայերի:
- Թշնամու վերահսկողության տակ են հանձնվել ռազմավարական ճանապարհները, օրինակ Հյուսիս-հարավը:
- Որևէ ապագա տեսլականի ու պլանավորման բացակայություն:
- Մարդկանց հիասթափություն իշխնություններից, մարդկանց հիասթափություն ընդդիմությունից:
- Ապագայի նկատմամբ տոտալ անորոշություն ու հիասթափություն:
Ցուցակը կարելի է շարունակել, դուք էլ կարող եք ավելացնել:
Իրականում սենց մասշտաբի աղետ մեկ էլ Ցեղասպանության ժամանակ ենք ունեցել: Երկրորդ համաշխարհայինի ժամանակ զոհերն ավելի շատ էին, բայց պետական համակարգը գոնե կոլափսի չէր ենթարկվել, մարդիկ հույս էին տեսնում ապագայի նկատմամբ: Հիմա ապագան էլ անորոշ է:
Ինչու՞ էս աստիճան չենք գիտակցում աղետի մակարդակը: Որովհետև տեղեկատվական դաշտը լցված է քաղաքական գզվրտոցով, օրակարգն այլ է:
Պլյուս գիտակցելու դեպքում հոգեկանդ խանգարվում է, ինչի պատճառով անկախ մեզանից շեղվում ենք, թաղում ենք մեզ մեր գործերում:
Բայց մեկա գիշերները կծկված արթնանում ենք Քարվաճառը կամ Շուշին հիշելով:
Ի՞նչ անել: Հասկանալ, թե քո մասշտաբով վերոնշյալ աղետի ենթարկված ո՞ր ոլորտում կարող ես թեկուզ մի փոքրիկ բան փոխել դեպի դրականն ու անցնել գործի: Գործողությունն օգնում է չգժվել:
Ես ընտրել եմ տնտեսությունը»: