Մի՛ խառնեք մեզ ձեր վայրի արջի ցեղերին. Սերժ Սրապիոնյան

Այո՛, հենց այսպես ու այսքան կոպիտ։ Զարմանում եմ նրանց ու իրենց «մտավորական» համարող այն տեսակի վրա, որ ստոյիկյան հանգստությամբ հայտարարում են, թե՝ «բոլորս ենք մեղավոր»։ Ովքե՞ ր են էդ բոլորը։ Մե՞նք՝ սակավալիվ էն ՄՍԱՎՈՐԱԿԱՆՆԵՐՍ, որ դեռ 2018 թ. ապրիլից զգուշացնում էինք, թե ինչ «զուլում» է գալու Երկրի գլխին նիկոլյան խունտայով։ Եվ դառնում էինք «պիցցայակեր, ռոբասերժական» ու էլի ձեր մոգոնած ինչ-որ բաներ։ Հասկացա՞ք, երբ մեզ «տանջող ցավը ձեզ էլ պատեց»։ Ո՛չ, հարգելիներս, այդ դու՛ք եք մեղավոր, այդ դու՛ք մոգոնեցիք նոկոլին ու նիկոլականությունը՝ լռեցնելով մեր տեսակի ձայնը, խլացնելով ամեն մի սթափեցնող կոչ, ու հիմա, դուք՝ «դուխովապաշտներդ» ուզում եք մեղմե՞լ այս անմեղմելի ցավը, ուզում եք մեզ է՞լ մեղավոր նշանակել։ Նստե՛ք զրույցի ձեր խղճի հետ, մի վայրկյան, մի՛ պահ միայն անկեղծ եղեք ինքներդ ձեզ հետ, և հասկացեք, թե ի՜նչ մեծ մեղք եք գործել՝ ձայնակցելով նիկոլին։ Այո՛, դուք մեղավոր եք, բայց ես ու իմ տեսակը ձեր ասած «բոլորի» մեջ չենք։ Մենք բոլորը չենք։ Բոլորը նրանք են, ովքեր բերեցին նիկոլին ու նրա ավազակախմբին, ովքեր մինչև պատերազմը փաթաթվում էին նիկոլի ոտքերին ու նրա գավառամիտ կնոջ կրունկներին։ Մենք այս դեպքում ոչ բոլորն ենք։ Քիչ ենք, բայց հայ ենք։ Ու որ բոլորը նորից չփորձեն «դիվիդենտներ» շահելու փորձեր անել, մեջբերեմ իմ ծանոթ բանաստեղծից մի քառատող՝ գրված բոլորովին այլ առիթով, բայց հարմար հենց «բոլորի» համար։

 

«Ես ձեզ նման չեղա ու չեմ կարող լինել,

 

Գուցե երբ հունցել է Արարիչը կավն իմ,

 

Ուրիշ նյութ է բերել, ուրիշ կերպ է հունցել,

 

Դրա համար դուք ինձ շատ չեք կարող տանել»։

 

Ահա այսպես, մի քիչ կոպիտ, բայց, հուսամ, նաև զգաստացնող»։