Քանի դեռ չես լրբացել եւ ձայնդ գլուխդ գցել, ոչ մի հարց չի լուծվի

Yerkir.am-ի զրուցակիցն է Երեւանի Մնջախաղի թատրոնի տնօրեն եւ գեղարվեստական ղեկավար Ժիրայր Դադասյանը:

-2013-ին, փաստորեն, Մնջախաղի թատրոնն այդպես էլ չունեցավ իր շենքը:

-Թատրոնի շենքի հարցը մնում է չլուծված: Հյուսիսային պողոտայում մի տարբերակ էր քննարկվում, պատրաստ էր անգամ նախագիծը, բոլոր պայմանները կային: Հարցն այն էր, որ արդյունքում մի շարք բնակիչների կամ խանութների ցուցափեղկեր պետք է փակվեին, եւ բնական է` այդ մարդիկ չհամաձայնեցին, իսկ թատրոնի շենքի տարածքը սեղմելով` «տակը բան չէր մնա»: Դրա համար հիմա այլ տարբերակներ ենք փնտրում:

-Որքանո՞վ է իրատեսական, որ 2014-ին կսկսեն կառուցել շենքը:

-Բոլորովին իրատեսական չէ, ուղղակի ցանկություն ունենք: Ամբողջ Հյուսիսային պողոտան տեր ունի, այնտեղ պիտի պետությունը գնի ինչ-որ տարածք եւ մեզ տրամադրի: Այլընտրանքային տարածք չենք գտնում: Մեզնից բացի, միակ մարդը, որ շահագրգռված է շենքի հարցը լուծելու համար, Նարեկ Սարգսյանն է:

-Մշակույթի նախարարությունը փորձո՞ւմ է այդ առումով Ձեզ ինչ-որ կերպ աջակցել:

-Նախարարությունն աջակցում է, որ թատրոնը գործի, բայց շենքի առումով կոնկրետ առաջարկներ չկան: Այնպիսի տպավորություն է, որ ինձ, մեր դերասաններին ու անձնակազմին է պետք թատրոնը, այլապես ինձ համար ուղղակի անհասկանալի է այս վիճակը: 10 տարի շարունակ մեզ տրամադրվել էր գեղարվեստի ակադեմիայի նախկին թատերականի բեմը, որը հիմա պահեստի է վերածվել: Երբ մենք առաջարկեցինք, որ տարածքը մեզ տրվի, մերժեցին. չեմ հասկանում` այդքան մեծ պահե՞ստ է անհրաժեշտ ակադեմիային: Ինչո՞ւ պետք է Արամ Իսաբեկյանը /գեղարվեստի ակադեմիայի ռեկտորն է/ իր համար հանգիստ աշխատի ու ասի` տեսաք, մենք «կրեցինք»: Հա՛, եղբա'յր, դուք հաղթեցինք, մենք էլ պարտվեցինք, հա՛, հա՛, պարտվել ենք, հետո՞: Տարիներ շարունակ չարքաշ կյանքով ենք ապրել, ընկել ենք դռնեդուռ, դե, հերիք է, էլի:

-Մնջախաղի թատրոնի շենքի կառուցման հետ կապված անտարբերությունն ինչի՞ց է գալիս:

-Գալիս է նրանից, որովհետեւ ես լկտի չեմ եւ չեմ կարող լրբանալ եւ ձայնս գլուխս գցել, զանգել, իրար խառնել տարբեր կուսակցությունների ղեկավարներին: Ես երբեք նման բան չեմ արել իմ կյանքում, իսկ ոմանք անում են դա եւ շահած են դուրս գալիս: Մնջախաղի թատրոնի հարցը լուծվելու է մի դեպքում` եթե ինչ-որ մեկը շահագրգիռ լինի: Նարեկ Սարգսյանն, այո, շահագրգռված է, եւ եթե գտնվի եւս մեկը, որ ուղղակի տարածքը գնի եւ մեզ նվիրի, ամեն ինչ հրաշալի կլինի: Այդ ժամանակ մեզ կմնա միայն աշխատել: Աշխարհի ամենահեշտ բանը բեմադրություն անելն է, ամենաբարդը` այդ բեմադրությունն անելու համար պայման ստեղծելը: Եթե մենք գործիք չունենք, ո՞նց կարող ենք աշխատել: Թատրոնն ատամներով է պահվում, սա ինքնազոհողություն է, ներքին կորուստների արդյունքում եմ կարողանում թատրոնը պահել:

-Ստացվում է այնպես, որ ստեղծագործական ուժերն էլ են մարում, չէ՞:

-Այո, ես երեսի զոռով եմ պահում թատրոնը: Չնայած դրան` մենք նաեւ աշխատում ենք` Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում /նախկին Պիոներ պալատում/ ստուդիա եմ բացել, իսկ Արաբկիրի Հայորդաց տանը դասընթացներ ենք մտցրել. այնտեղ կրկեսային եւ պարի բաժիններում մնջախաղ են անցնում: Ես շատ կուզեի` ուրիշ թատրոնների նման մեր շենքն ունենայինք, սիրուն, տաք նստեինք, արենդայով էլ կտայինք տարածքը, լավ էլ գումար կաշխատեինք: Տարեվերջին հաշվետվության ժամանակ դեռ մի բան էլ զարմանում են, թե` ձեր եկամուտն ինչո՞ւ է այսքան քիչ: Անգամ այս պայմաններում մեր ցուցանիշներն ընտիր են, էլ չասեմ, որ տարեկան ամենաշատ հյուրախաղեր ունեցող թատրոնն ենք:

-Կհիշեք` վերջին 4-5 տարիներին, բացի Մատենադարանից, մշակութային ի՞նչ շենք է կառուցվել:

-Մատենադարանն ամեն ինչ արժեր. եթե ինձ հարցնեին` ի՞նչ ես ուզում, որ կառուցվի` Մատենադարա՞ն, թե՞ Մնջախաղի թատրոն, ես կասեի` Մատենադարան: Մի քանի գրախանութներ են բացվել. փառք Աստծո, որ գրատպության 500-ամյակն ունեցանք: Ուրիշ կառույց չեմ հիշի: Բայց ինձ մի բան է հետաքրքրում` ո՞նց անենք, որ «Տաշիր» մրցանակաբաշխությունը չարվի: Արի ձեւը գտնենք եւ արգելենք: Ո՞նց կարելի է սեփական ժողովրդի ծաղրուծանակն ի ցույց դնել ամեն տարի: Կուզեի, որ 2014-ն ավելի պայծառ լիներ, մանավանդ` մեր թատրոնի 40-ամյակն է լրանում, չնայած` չգիտենք` որտեղ ենք նշելու: Մեր թատրոնի հիմնադրման 30-րդ տարեդարձին Ղազանչյանը մեզ մի մեծ բաժակ նվիրեց ու ասաց, թե` «խնդրեմ, սա ձեր համբերության բաժակն է, որը զարմանալիորեն չի լցվում: Թատրոնի 40-ամյակին հույս ունեմ, որ այն թատրոնի շենքում կցուցադրվի»: Այո, հիմա մենք նշում ենք 40-ամյակը, իսկ բաժակը Տիկնիկային թատրոնում է դրված:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ