Սերժ Սարգսյանի հայրը պատմել էր, թե ինչպես էին որդիները մոշ հավաքում եւ վաճառում

«Զարմանալի չէ, որ  նախագահի հոր մահը «Ֆեյսբուքի» ջրաղացն ահռելի թափով աշխատեցնում է: «Կռիվ ունեք Ազատի տղու հետ, նրա հետ արեք…» վերտառությամբ իմ հոդվածը կարելի է ասել իր արձագանքով սոցիոլոգիական ամենամեծ հարցումն էր: Ժողովրդի ձայնը հեշտ չէ լռեցնել. նա դառնացա՜ծ է, խոցվա՜ծ, զայրացա՜ծ, չարացա՜ծ: Դառնացա՜ծ է նախագահի դեմ: Դառնացա՜ծ է նրա եղբայրների դեմ: Ու գրում են, անվերջ գրում, չեն հանգստանում:  Այնպե՜ս հասկանում եմ բոլորին՝ հատիկ-հատիկ, ու եթե հնար լիներ, բոլորին մեկ- մեկ կգրկեի, անգամ ինձ չհասկացող հայհոյողին՝ մարդի՜կ, մենք նույն նավում ենք գտնվում, նույն ցա՜վն ենք զգում»,- գրված է Hraparak.am-ում:

«Ես ուզում եմ, որ այս պատմությունը կարդան նաև Ազատի տղաները, որոնցից այնքա՜ն դառնացած է ժողովուրդը: Տարիներ առաջվա պատմություն է: Ազատն է պատմել, երբ հիանում էի արցախյան բնությամբ.

 «Էնքան քյասիբ ինք ապրում: Իրեք տղերքս դպրոցում էին կարթում՝ վեչ կոշիկ  ունեին, վեչ շոր: Էս քոլերը տեսնու՞մ ես, գյուդու՞մ ես հինչքան են իրեք տղերքս ստեղ վեդրեքը յերկլած մոշի եկալ: Քաղում էին, լցնում վեդրեքի մեջ, հետո ճընըպին կանգնում, վեր մաշին էր կյամ, կըղնըցնում էին ու ծախում: Մի օր էլ Սերժս էրկու վեդրա միանգամից ծախեց մի մաշինի յիրա, հետո փողը առած, ուրախացած թռավ՝ պապա՜, էրկու վեդրա առա՜ն: Իրանց համար շկոլի շորեր էինք առնում: Ի՜ ափսուս չէր էտ վախտը: Փիս պյան ա քյասիբությունը,- ասում էր նախագահի հայրը»: Պատմելուց էլի ապրում էր նույն ուրախությունը, ինչ այն ժամանակ, երբ տղան երկու վեդրո մոշ էր ծախել ու ընտանիքին օգնել:

Հիմա այդ նեղ օրում ժողովուրդն է, տղաների տեղը լայնացել, ծով է դարձել: Մտքներով չի անցնո՞ւմ, որ ճանապարհի լուսանցքում մոլոր, վիզը ծուռ հայտնվել է իրենց հարստացրած ժողովուրդը»:

Շարունակությունը` այստեղ: