Մենք չպետք է զիջեինք Ադրբեջանին

Ձեզ ենք ներկայացնում  Yerkir.am-ի հարցազրույցը Վիկ Դարչինյանի անձնական մարզիչ Վազգեն Բադալյանի հետ:

- Պարո'ն Բադալյան, հետևե՞լ եք Ղազախստանում հոկտեմբերի 11-27-ն անցկացված` բռնցքամարտի աշխարհի առաջնությանը: Ինչպե՞ս եք գնահատում հայ երիտասարդ մարզիկների ելույթները:

- Այո, իհարկե, հետևել եմ: Բռնցքամարտի ներկայիս հավաքականը կարող թիմ է, բայց երբ նայում ենք նրանց մենամարտերը, տեսնում ենք, որ բոլոր մարզիկները զիջել են հիմնականում  հավասար պայքարում: Միայն թե Բաչկովի մենամարտը մի փոքր վիճելի էր. կարելի էր նաև մեր տղային տալ հաղթանակը:

Մրցակցի հետ հավասար մենամարտում պարտվելը խոսում է մեր բռնցքամարտիկների ֆիզիկական պատրաստվածության  խնդրի մասին: Մոտավորապես 4-5 մենամարտ մեր մարզիկները հավասար անցկացրին, սակայն վերջում զիջեցին մրցակցին: Թերությունը ֆիզպատրաստվածության մեջ է:

Չէի ասի, որ մեր թիմն այնքան երիտասարդ է, որ չգրավեր մրցանակային տեղեր: Մեր մարզիկները  հիմնականում առաջին մարտերում են պարտվել, միայն մեկն է հասել քառորդ եզրափակիչ: Դա բավականին թույլ ցուցանիշ է:

Այս տարի Ադրբեջանը աշխարհի առաջնության, թիմային ոչ պաշտոնական հաշվարկով զբաղեցրել է երկրորդ տեղը, ունեն երկու  չեմպիոն և երկու մեդալակիր, իսկ մենք անգամ մեդալակիր չունեցանք: Դա էլ այն դեպքում, երբ Խորհրդային միության տարիներին Ադրբեջանը 13-14-րդն հորիզոնականներից ավելի չէր բարձրանում, իսկ Հայաստանը միշտ 2-3-րդն էր: Մենք չպետք է զիջեինք Ադրբեջանին: Ըստ իս` դա  մեծ ձախողում էր:

- Բռնցքամարտի  աշխարհի առաջնությունում  ցուցադրած արդյունքների հիման վրա մեր մարզիկներից  երեքը` Արամ Ավագյանը, Հովհաննես Դանիելյանը եւ Արամ Ամիրխանյանը, հրավիրել են բռնցքամարտի պրոֆեսիոնալ ակումբներ, ի՞նչ եք կարծում` պրոֆեսիոնալ ակումբներում հանդես գալը օգուտ կտա՞ նրանց սիրողական բռնցքամարտում:

- Կարծում եմ` դա ավելի շատ տնտեսական խնդիր է, քան աճելու: Հայկական բռնցքամարտը ունեցել է իր հրաշալի ավանդույթները, լավ մասնագետներ ունի: Հայկական ակումբներից շատ մարզիկներ են դարձել աշխարհահռչակ բռնցքամարտիկներ: Մեր մարզիկների` այդ ակումբներում հանդես գալը սխալ չեմ համարում: Քանի որ նրանք այնտեղ կարող են բարելավել իրենց ֆինանսական վիճակը: Հայաստանում  չեն կարողանում դրան հասնել:

Կարծում եմ`  առաջնայինը գումարային խնդիրն է: Խնդիրը մի քիչ բարդ է, նույնիսկ մարզումային պրոցեսներում գումարներ կան, որ չեն բավականացնում: Դա ֆեդերացիայի թերությունն է:  Օրինակ` հայ  պատանի բռնցքամարտիկները պետք է մասնակցեին Եվրոպայի առաջնությանը, սակայն հավաքները ուշացրեցին և ժամանակին չկազմակերպեցին: Հիմա, որ գնան առաջնության և ձախողվեն, ո՞վ է մեղավորը: Միանշանակ` ֆեդերացիան:

Այդպիսի թերություններ են լինում, որ  հաճախ նվիրված մարզիկները չեն կարողանում մնալ և գնում են հանրապետությունից: Շատերը մնում են ազգային հավաքականում, ներկայացնում են Հայաստանը, բայց հանդես են գալիս օտարերկրյա ակումբների անունից:

Մարզիկի կենցաղային և տնտեսական վիճակը պետք է  լավ լինի, որ նա մտահոգություն չունենա և լիարժեք ներդնի իր ուժերը:

- Պարո'ն Բադալյան, ըստ Ձեզ` բռնցքամարտի Հայաստանի  հավաքականում կա՞  այնպիսի մարզիկ, ով կարող է հանդես գալ պրոֆեսիոնալ ռինգում:

- Ճիշտն ասած` Կորյուն Սողոմոնյանին եմ տեսնում այդ դերում: Նա ավելի հարվածող է և շատ արագ: Արթուր Քիրաջյանն էլ վատը չէ: Ուղղակի աստղ չունենք, ցավոք: Եթե նախկինում հավաքականում ունենում էինք 2-3 աստղեր, ովքեր բոլորից առաջ էին, հիմա հավասար են բոլորը:

- Ի՞նչ կասեք սիրողական բռնցքամարտից սաղավարտները հանելու որոշման մասին:

- Դա միայն մեծահասակներին է վերաբերում: Պատանիները  և աղջիկները սաղավարտով եմ մենամարտելու: Կարծում եմ` դա քայլ էր, որպեսզի բռնցքամարտն ավելի դիտարժան դառնա: Օրինակ` գիտեք, որ ըմբշամարտը ցանկանում էին հանել օլիմպիական ծրագրից, եւ այն դեպքում, երբ ըմբշամարտը օլիմպիական խաղերի հիմնական մարզաձևն է: ՄՕԿ-ն այդ ամենն անում էր, որպեսզի քայլեր ձեռնարկվեն սպորտաձևերն ավելի դիտարժան դարձնելու համար, որ շատ հանդիսատեսներ գան, շատ գումարներով համալրեն իրենց բյուջեն: Նույնն էլ փորձում են անել բռնցքամարտում` մոտեցնելով պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտին և դարձնել դիտարժան շոու:  ՄՕԿ-ը վաղուց է  օլիմպիական շարժման գաղափարից հեռացել: Նրանց միայն գումարներն են հետաքրքրում:  

- Բռնցքամարտը Հայաստանում  ի՞նչ խնդիրներ ունի:

-  Մենք օլիմպիական խաղերի չեմպիոն ենք տվել,  և ղեկավարությունը մեզնից չեմպիոն է պահանջում: Ճիշտ են անում, քանի որ հայկական բռնցքամարտը լավ ավանդույթներ ունի, սակայն այժմ չենք կարողանում անել դա: Վանաձորը, որ միշտ համարվել է բռնցքամարտի կենտրոններից մեկը, այսօր հավաքականի դահլիճ չունի: Այս հարցը ես վաղուց բարձրացրել եմ:Նույնիսկ տարածք եմ տրամադրում, ասում եմ` եկեք օգնեք, շինարարություն անենք, դահլիճ սարքենք: Վանաձորում այսօր միայն իմ ակումբն է, որը մեր թաղամասի հարմար շատ լավն է, սակայն դա հավաքականի դահլիճ չէ: Եթե մենք գոնե երեք քաղաքում չկարգավորենք այդ հարցը, բնականաբար, զիջելու ենք: Էլ չեմ ասում հեռավոր շջրանների մասին, որտեղ ոչինչ չկա: 

                                                                                                                                  Շուշանիկ ՀԱԿՈԲՅԱՆ