Ինքնանպատակ խանդավառություն

2006թ. «Ֆիզիկական անձանց գույքի և եկամուտների հայտարարագրման մասին» օրենքն ընդունելիս գործադիր իշխանության ներկայացուցիչները մեծ խանդավառությամբ հավաստիացնում էին, թե այն հեղափոխություն է լինելու կոռուպցիայի դեմ պայքարում: 5 տարի է՝ այս օրենքը գործում է, սակայն դրա միակ «արդյունքն» այն է, որ պաշտոնյաները հայտարարագրերը պարտաճանաչորեն լրացնում են, ուղարկում պետեկամուտների կոմիտե, իսկ վերջինս էլ դրանք… պարտաճանաչորեն դարսում է դարակներում:

Իրական եկամուտների և հայտարարագրերում ներկայացված տվյալների անհամարժեքության ոչ մի դեպքի մասին կառավարությունը երբևէ  չբարձրաձայնեց, ոչ մի վարույթ այդպես էլ չհարուցվեց: Այդ տվյալներն իրականում ոչ մեկին պետք չէին և ընդունվում էին ի գիտություն:

Այսօր գործադիրը նույն խանդավառությամբ խոսում է «Հանրային ծառայության մասին» օրենքի հակակոռուպցիոն նշանակության մասին: Կարծես՝ 2006-ին ընդունված օրենքը չի էլ եղել, թեև ակնհայտ է, որ, շահերի բախման բացահայտման իրական ցանկության դեպքում դա էլ բավարար էր արդյունք ունենալու համար:

Ի՞նչն է սկզբունքորեն փոխվում` հիմա այդ հայտարարագրերը դարակներում դարսելու է ոչ թե պետեկամուտների կոմիտեն, այլ էթիկայի հանձնաժողո՞վը, թե՞ այն, որ հիմա դա արվելու է նոր, նույնքան ձևական բնույթ կրող օրենքի համաձայն: