Նորից եմ ասում՝ ընդդիմության պայքարը մտել է նյարդերի կռվի փուլ: Ոչ մի դեպքում չպետք է տրվել սադրանքների: Իշխանությունները սադրիչների պակաս չունեն, նրանք իրենց դեմքով չեն անում, իսկ ընդդիմությունը իր մասնակիցներով է արձագանքելու, հետևաբար չի կարելի և չպետք է տեղի տալ:
Ընդդիմությունը ագրեսիա չի դրսևորում, փորձում է ագրեսիային ագրեսիայով չպատասխանել: Հակառակը, հայտարարել է, որ վերջապես փակում է հասարակությանը տարանջատելու աղետալի էջը: Ստացվում է, կստացվի:
Դատապարտել բռնությունը կնշանակի, որ պետք է դատապարտել բոլոր տեսակների և ժամանակների բռնությունները և բոլոր տեսակի սադրանքները, որոնք կարող են հիմք լինել հնարավոր բռնության: Դատապարտել բռնությունը և լինել օբեկտիվ դժվար է մի շարք իշխանական գործիչների և իշխանության հպատակ լրատվականների համար:
Չտեսանք, որ դատապարտեն կանանց երթի վրա մեքենա քշողներին:
Չտեսանք, որ դատապարտեն ընդդիմության առաջնորդներին մարմնական վնասվածք հասցնելու ցանկություն հայտնածներին:
Չտեսանք, որ դատապարտեն իր թոռնիկի հետ Ազատության հրապարակում հանգիստ քայլող պապիկի վրա հարձակվող բորենիներին:
Չտեսանք, որ դատապարտեն Արցախի նախկին նախագահի գլուխը քարերով ջարդելու ցանկություն հայտնողներին:
Չտեսանք, որ դատապարտեն տարեց մարդկանց՝ տատիկներին և պապիկներին փողոցում գետին փռող ոստիկանական համազգեստով անհասկանալի մարդկանց:
Չտեսանք, որ դատապարտեն ընդդիմության խաղաղ երթերին մասնակցող մարդկանց անձն ու ինքնասիրությունը վիրավորող խոսքերն ու ժեստերը:
Չտեսանք, որ դատապարտեն ոստիկանների բիրտ ուժի կիրառումը:
Օրինակները շատ են: Բա ո՞ւր եք:
Արմեն Գրիգորյան
ՀՅԴ անդամ, տնտեսագետ