Մի լուսանկարի պատմություն

«1992 թ. Կիչանի օպերացիայից հետո ես ու Մոնթեն գնում ենք Մարտունի. մեքենան բարձած էր հակատանկային միներով: Կիչանից էինք բերում ավարը, տանում էինք Մարտունի: Կանգնեցինք Բալուջայում՝ իմ պապական գյուղում: Տատս ուրախացած բացեց դուռը: Նա արդեն ճանաչում էր Ավոյին: Ասաց. «Եկե՜ք մի կտոր հաց տամ»: Ասացի. «Տատ ջան, շտապում ենք, մինչև իրիկուն պիտի անպայման լինենք Մարտունիում»: Ու մինչ տատին արագ ձվածեղ էր պատրաստում, Մոնթեն սիրուն աթոռները շարել էր իրար կողքի դրսում ու էդպես քնել էր: Տատին ասեց. «Գնա՛ արթնացրու, թող գա հաց ուտի»: Ասացի. «Տատ ջան, թո՛ղ քնի, ավելի լավ ա մի երկու ժամ քնի, հացը մեքենայի մեջ էլ կուտենք»»:

Տիգրան Խանումյանի հարցազրույցից հատված, 2015 թ.

Հ. Գ. փնտրում եմ լուսանկարչին

Գոհար Խանումյանի ֆեյսբուքյան էջից