Աստծո արձակուրդը. Դավիթ Վանյան ( մաս 18)

Ամբողջ գյուղը ջուր էր։ Ինչքան երիտասարդ ու մանուկ կային՝ թրջված։ Համոն արդեն լքել էր հայրական տունը և ուղևորվել մայրաքաղաք, ապա՝ օդանավակայան։ Արմենի ուրախությանը չափ չկար, որովհետև Գևորգին շատ էր սիրում, ու նրա հետ զբաղված էր բակում Վարդավառի սեղանի պատրաստությամբ։ Հյուրեր պիտի լինեին, այդ թվում՝ նաև  Երկնափեշյանը։ Արմենը վերևում՝ պատշգամբին, մի դույլ ջուր ծածուկ հարմարեցրել էր այնպես, որ եթե հարմար լինի, ջրի Գևորգին։ Վարդավառ էր, ոչ ոք նեղանալու իրավունք չուներ։ Երկնափեշյանն էլ էր հրավիրված, նա կամաց մոտենում էր ու հետևում իրերի ընթացքին։ Մեկ էլ այն տեսավ, որ Գայանեն, իր նոր շրջազգեստը հագին, դուրս եկավ պատշգամբ, հենց այդ պահին ներքևում Գևորգն ինչ-որ փայտե սեպ էր սրում, երևի սաղանի ոտքի համար։ Երկնափեշյանը զգուշորեն փակեց աչքերը, Գայանեն ոտքով անսպասելի դիպավ դույլին։ Դույլն իր ողջ պարունակությամբ թափվեց Գևորգի վրա։ Արմենը ծիծաղից թուլացավ։ Գևորգը վերև նայեց, տեսավ Գայանեին։ Մի ակնթարթում ներքևից մի լիքը դույլ ջուր վերցրեց ու վիրավոր գազանի նման բարձրացավ երկրորդ հարկ՝ անասելի վճռականությամբ լցված, և ուր որ է՝ պիտի ջուրը պարպվեր Գայանեի վրա․․․

— Գևո՛րգ ջան, շորս, երկու ամիս է կարում եմ, Գևո՛րգ ջան, պատահական էր, Գևո՛րգ ջան, ես մեղավոր չեմ։

Ինչքա՜ն սեր կար Գևորգի աչքերում, ինչպիսի գորովանքով նա հանդարտվեց. Աստված մնացել էր զարմացած։

— Լավ, Գայանե՛ ջան, կամաց-կամաց իջեք, սեղանը շուտով պատրաստ կլինի,—ասաց Գևորգն ու գնաց հագուստը փոխելու։