Կորուսյալ տունն ու ձեռք բերված հայրենիքը

85-ամյա Բենիկ Բադասյանի հիմնական զբաղմունքն այժմ իր ձեռքերով կառուցած ջերմոցն է: Չէր էլ պատկերացնի, որ 30 տարի փայտագործ և մեխանիկ աշխատելուց հետո` ավելի մեծ տարիքում, կմասնագիտանա բույսերի ոլորտում: Ծնվել է Ադրբեջանի Լոգբադան ավանում, ուսման ու աշխատանքի է գնացել Բաքու: Շարքային տրակտորիստից դարձել է կոմպրեսորային կայանի պետ: Ասում է՝ աշխատողներիս 90 տոկոսը ադրբեջանցի է եղել:

«Տարիներ շարունակ մենք ընկերություն ենք արել, բարեկամություն ենք արել իրենց հետ, է՜: Բայց երբ այդ խառնաշփոթը եղավ, մեզ չճանաչեցին, ընդհանրապես չճանաչեցին: Էն մարդիկ, ում հետ աղ ու հաց ենք կիսել, մեզ չճանաչեցին»,- ասում է Բենիկ Բադասյանը:

Չեն շտապել լքել իրենց բնակավայրը: Բայց օրերն անցնում էին, լարվածությունը` մեծանում: Օրվա հաց վաստակելը ժամ առ ժամ մեծ խնդիր էր դառնում:

«Մենք տանից դուրս չենք եկել, որովհետև վտանգավոր ա եղել տանից դուրս գալը: Մեզ խանութում ոչ մի բան էլ չէին վաճառում: Իրենց մարդկանց միջոցով հաց ենք վերցրել ու մնացած ապրանքները»,- հիշում է Բենիկ Բադասյանը:

Ճարահատյալ լքել են բնակավայրը: Լոգբադանից եկել են Բաքու, Բաքվից գնացք նստել ու եկել Հայաստան: Հայաստան ժամանելուց հետո 2.5 տարի բնակվել են դպրոցում: Հիշում է, որ իրենց պահել են հարևանները: Սնունդից մինչև հագուստ տրամադրել են, մինչև աշխատանք են գտել ու կամաց-կամաց ոտքի կանգնել: Թեև Բենիկ պապն այնտեղ կորցրել է երիտասարդության տարիները, տունը, աշխատանքը, այնուամենայնիվ, չի ափսոսում կորցրածի համար: Ասում է, որ հիմա իրենք իրենց իրական տանն են:

«Ինչքան էնտեղ լավ լինի, մեր հայրենիքից լավ չի լինի: Ոչ մի ժամանակ: Հայրենիքը մնում ա հայրենիք: Առանց ծնողի մարդ կարող ա ապրի, բայց առանց հայրենիք մարդ ոչ մի ժամանակ չի կարող ապրել: Առանց հայրենիք մարդ ոնց որ որբ լինի: Էստեղ մեր հայրենիքն ա, մեր ազգն ա, մեր արյունը»,- հպարտությամբ նշում է նա:

Նույն` հայրենասիրական ոգով դաստիարակել է իր երեխաներին: Նրանց չի թողնում արտագաղթեն, խրատում է. «Ձեր մի կտոր հացը ձեր հողի վրա վաստակեք և պահեք, պահպանեք փխրուն խաղաղությունը»: