Եթե Թուրքաց Հայաստանում մի ազատ անկյուն մեզ է վիճակվելու, դա առավելապես լինելու է զենքի ուժով. Ա. Ահարոնյան

Աղբյուրը՝ armeniangenocide100

«ԱՇԽԱՏԱՆՔ», Վան, 1915, թիւ 20-219, մայիսի 27

ՎԱՆԻ ԿՌԻՒՆԵՐՈՒ ԱԶԴԵՑՈՒԹԻՒՆԸ

Դիմացան... Փառք մարտնչողներին: Փառք եւ նախորդներին, որոնց յարատեւ ծանր ու անշուք աշխատանքը հերկեց ստրուկ հողը, մշակեց հոգիներն ու կամքերը. Ուղղեց կրծքին ծալւած եւ խանարհած բազուկը եւ նրա մեջ դրեց պաշտպանող երկաթը: Դիմացան թիւրքական վերրջին կատաղի յորձանքներին, որովհետև ջանֆիդային չգիտէ յուսահատւել եւ զիջել որովհետև մեծ են սուրբ են Վանի աւանդությները: ...Քանի քանի անգամ են թիւրք համիդականութիւնը  փորձել է ոչնչացնել այդ հանգիստ, բայց ինքնավստահ ոյժը: Եւ քանի քանի անգամ Աւետիսեանն ու Պետօն, Վարդգէնն ու Վարդանը, Իշխանն ու Արամը իրենց ընկերներով ցուցադրել են անցեալներում Վասպուրականի հայութեան դիմադրական կորովը: Սրանք էին որ իրենց օրինակով, անըմբռնելի դիմացկունութեամբ ստեղծեցին երկրում զինւած հայի պաշտամունքը:

Եթէ վաղը բոլոր ազգերի շարքում մի գեղեցիկ ժամ էլ նախասահմանցած է թիւրքահային, եթէ Թիւրքաց Հայաստանի բարձրութիւնների վրայ մի ազատ անկիւն էլ մեզ է վիճակւելու- այդ առաւելապէս մեր քաղաքական եւ զինական ոյժի շնորհիվ:

...Լացի ու հառաչանքի ձայներ չեն միայն, որ գալիս են հայկական լեռնաշխարից: Ջարդ չէ այլևս-նողկալի բառ, որ 20 տարուց ի վեր տանջում է մեր ականջը, վիրավորում մեր ազգային հպարտութիւնը-կռիվ է պատերազմ է... մի կռիվ, որ մենք մղում ենք հարկադրուած, մեր գոյութիւնը պաշտպանելու համար:

ՇԱՏԱԽԻ ԿՌԻՒՆԵՐՈՒ ՍԿԶԲՆԱԻՒՐՈՒԹԻՒՆԸ

Ինչպէս շատ տեղեր նոյնպէս եւ Շատախի մէջ վաղուց նկատելի էին կառավարութեան կասկածելի ու հայեատեաց շարժումները: Խումարցի Պետրոսի ակնյայտնի սպանութիւնը, քիւրտ աշիրեթներու համախմբումը, տեղոյն Դաշնակցական Մարմնի  կարեւոր անդամի մը դէմ սարքուած դաւադրութեան  երեւան հանուիլը կը թելադրէին միշտ ըլլալ զգուշաւոր` ինքնապաշտպանութեան դերի մէջ: Արդէն բացայայտ էր որ յառաջիկայ գարունը յղի է ամեն կարգի անսպասելի դէպքերով: Յաճախ տեղական պաշտօնեաներու ոչ լուրջ խօսակցութեան տակ նախապատրաստուած ահաւոր ոճիրի մօտալուտ գործադրումը երեւան կուգար - «շուտով ձեզ կը կտրենք»:

ՏԻՏԱՆՆԵՐՈՒՆ ԿԱՐԱԻԱՆԸ

Նզոված ճամբայ, դու վախճան չունիս...

Ա. Ահարոնեան