Սա իմ երկիրն է, եւ ես այն լքելու ցանկություն չունեմ

Ջութակահար Լուսինե Հարությունյանը Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի ամենաերիտասարդ երաժիշտն է: Նա սովորում է Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայում` պրոֆեսոր Գագիկ Սմբատյանի դասարանում: Այնպես է ստացվել, որ Լուսինեի շրջապատում գերակշռում են բժշկական մասնագիտություն ունեցողները, եւ ըստ նրա՝ սկզբում բոլորը կարծում էին, որ ինքը «հեշտ» գործ է անում: Սակայն հիմա Լուսինեի բժիշկ ընկերները հասկանում են, որ բժշկությունը, ճիշտ է, մարդու կյանքի հետ գործ ունի, սակայն երաժշտությունն էլ, առավել եւս` դասականը, մարդու սրտի եւ հոգու հետ է աշխատում եւ պակաս կարեւոր չէ:

- Քեզ պարտավորվա՞ծ ես զգում, երբ նվագում ես նրանց հետ, ովքեր 80-ականներից են ֆիլհարմոնիկի կազմում:

- Այո, ինձ համար շատ մեծ պատասխանատվություն է նվագել նրանց նման երաժիշտների հետ:

- Կա ստեղծագործությո՞ւն, որ դեռ չես հաղթահարել:

- Այո, շատ են այդպիսի ստեղծագործությունները: Յուրաքանչյուր ստեղծագործություն իր տարիքն ունի: Կան ստեղծագործություններ, որոնք վաղ տարիքում նվագում ես եւ, երբ տարիներ անց կրկին փորձում ես այն կատարել, զարմանում ես, թե ինչպես կարող էիր դա նախկինում կատարել: Մտածողության խնդիր է, յուրաքանչյուր ստեղծագործության համար հասունանալ է պետք:

- Նաեւ որպես մենակատար ես հանդես գալիս, նվագախմբո՞ւմ, թե՞ որպես մենակատար հանդես գալն է ավելի հոգեհարազատ քեզ:

- Այո, մինչ ֆիլհարմոնիկում նվագելը, որպես մենակատար` մի շարք մրցույթների եմ մասնակցել եւ մենահամերգներ ունեցել: Վերջին համերգն այս տարի է եղել` «Գաֆեսճյան»-ում, այն նվիրված էր ժամանակակից կոմպոզիտորների գործերին: Նվագախմբում նվագելը շատ բարդ է, քանի որ պետք է լսես մյուսներին, հետեւես դիրիժորի ձեռքին եւ նոտաները հասցնես նվագել, իսկ որպես մենակատար ավելի հեշտ է:

-Մի շարք մրցույթների ես մասնակցել. բնավորության գի՞ծ է անընդհատ ինչ-որ բան հաղթահարելու ցանկությունը, թե՞ տարիքից է գալիս:

-Չէ, ես այդպիսին եմ, ավելի շուտ, բնավորությունից է գալիս, սիրում եմ իմ առջեւ բարդ ծրագրեր դնել եւ հասնել դրանց իրագործմանը:

-2001-ին մասնակցել ես «Էլիտար սերունդ» առաջին հեռուստատեսային մրցույթին: Ի՞նչ ես կարծում, այժմ նման մրցույթների պակաս չունե՞նք:

-Ես այդ ժամանակ փոքր էի շատ, եւ այն հետաքրքիր էր ինձ համար: Այդ ժամանակ ես ինձ առաջին անգամ տեսա հեռուստացույցով եւ հասկացա, թե ինչքան հուզված էի համերգի ժամանակ: Լավ կլինի, եթե մրցույթները բաց լինեն եւ անկողմնապահ: Հիմա շատ են որակազրկվել թե՛ մրցույթները եւ թե՛ երաժիշտները: Մրցույթների կարիք շատ ունենք, դասականը միշտ էլ քարոզչության կարիք ունի:

-Նկատե՞լ ես, որ երիտասարդները տարեցտարի ավելի ինքնուրույն են դառնում:

-Կա նման միտում, ինչը կախված է եվրոպական ազդեցությունից: Մեծ է տարբերությունը երկու տարի առաջ եւ հիմա. երիտասարդները սկսել են մտածել, թե ինչպես դասավորեն իրենց ապագան ինքնուրույն:

-Քանի որ շատ առիթներ են լինում` երկրից դուրս գալու, հետաքրքիր է, չվերադառնալու վախ չունե՞ս:

-Փառատոներին եւ վարպետության դասընթացներին մասնակցելը բարձրացնում է երաժշտի որակավորումը, եւ դա անհրաժեշտություն է, իսկ այդ ամենը դրսում` կրկնակի անհրաժեշտություն: Բազմիցս գնացել եւ հետ եմ եկել: Հիասթափություններ ապրել եմ, քանի որ այնտեղի մթնոլորտը տրամադրում է, որ դու առաջ գնաս, սակայն սա իմ հայրենիքն է, եւ ես այն լքելու մտադրություն չունեմ:

- Նախկինում մտապատկերում կա՞ր հենց ֆիլհարմոնիկում նվագելը:

- Այո, կար, բայց միայն երազանքի տեսքով: Բոլոր երաժիշտների համար էլ մեծ ձեռքբերում է նվագել Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախմբում` պրոֆեսիոնալ եւ տասնյակ տարիների փորձ ունեցող երաժիշտների կողքին: Ես միշտ մտածել եմ, որ պետք է անպայման ինչ-որ նվագախմբում նվագեմ: 2012-ի նոյեմբերին սկսեցի փորձաշրջան անցնել ֆիլհարմոնիկում, իսկ 2012-ի փետրվարի 1-ին /հայտարարված մրցույթով/ ընդունվեցի ֆիլհարմոնիկ:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ