Մարտակերտից՝ Գյումրի. ինչպե՞ս դարձավ «Ծիլիս ծաղկիսն» ապրուստի միջոց

Միքայելյանների 7 հոգանոց ընտանիքը մինչ բռնի տեղահանումն ապրում էր Մարտակերտի շրջանի Խնկավան գյուղում։ Նրանց համար շրջափակումը ծանր է եղել, զրկված են եղել նվազագույն կենսապայմաններից՝ ուտելիքից, սակայն չեն դժգոհել՝ հիմնավորելով, որ նեղությունը կրել են հայրենի հողում։

Սեպտեմբերի 19-ին, երբ լսվել է շչակների ձայնը, ընտանիքի անդամները միասին չեն եղել, այդ պատճռով տեղակայվել են տարբեր ապաստարաններում։ Սեպտեմբերի 21–ին գտել են միմյանց և մինչև 26–ը մնացել են Ստեփանակերտի դպրոցներից մեկի  ապաստարանում։ Այդ օրը դուրս են եկել և ուղևորվել ՀՀ։ Արցախում թողնելով տարիների վաստակը՝ իրենց հետ բերել են ամենաթանկը՝ հիշողություններ և մի բուռ հող։

Միքայելյաններն այժմ բնակվում են հայրաքաղաք Գյումրիում։ Ընտանիքի միակ աշխատողը նրանց աղջիկն է՝ Սիրարփին, այդ պատճառով նրա մայրը՝ Ալվարդը,  բռնիչներ է գործում, գաթա և փախլավա է պատրաստում, որոնք վաճառում է «Facebook» սոցցանցի միջոցով։ Էջի անունն է «Ծիլիս ծաղկիս», որը, ինչպես Սիրարփին է նշում, ընտրել են շատ պատահական։ Վաճառքի համար անհրաժեշտ է եղել մի քանի նկար, որոնք Սիրարփին լուսանկարել է համակարգչի վրա։ Հետո նկատել է, որ համակարգչի վրայի տիպը՝ «Ծիլիս ծաղկիսը», առկա է յուրաքանչյուր նկարում, այսպես էլ ընտրվել է անվանումը։

«Ծիլիս ծաղկիս»-ի ֆեյսբուքյան էջի հղումն՝ այստեղ։

Լիլիթ Մուրադյան

Խ. Աբովյանի անվան ՀՊՄՀ,

կուլտուրայի ֆակուլտետ,

լրագրության բաժին, 3-րդ կուրս