Փորձում ենք ապացուցել, որ մեզ չապացուցեն

Մենք լավն ենք, ուժեղ, խելացի, ճիշտ, նրբանկատ, իսկ մյուսները` մեղավոր, որ մեր այս բոլոր հատկանիշները չեն նկատում, դրա համար էլ «ստիպված» մի ամբողջ կյանք ենք վատնում` անընդհատ ապացուցելով կամ դեպի ապացույց տանող ճանապարհը փնտրելով:

***

Երբ ճիշտ ենք` ապացուցում ենք մեր ճիշտ լինելը, ապացուցում ենք` սխալվածի հոգեբանությամբ:

Ապացուցում ենք, որ կարելի է ընդվզել ու ինչ-որ բանի հասնել, փոխել քարացածը, բայց որոշ ժամանակ անց սկսում ենք ուրիշներին ապացուցել, որ ընդվզելն անիմաստ է:

Սկզբում ապացուցում ենք, որ մեծ ենք, հետո` մեր մեծ լինելու ապացույցի հետքերը խնամքով թաքցնում:

Մեր ծնողների բերած ապացույցները հնացած ենք համարում, իսկ հետո մեր ապացույցները փորձում մեր երեխաների վզին փաթաթել ու նեղանալ` ինչքան շուտ մեծացան` մեր ասածն այլևս գրոշի արժեք չունի:

Ապացուցում ենք` ափսոսում, հետո նորից ապացուցում` ափսոսանքը ցրելու համար:

Ապացուցում ենք, որ երկիրը կլոր է, բայց ապրում` քառակուսու մեջ:

Ապացուցում ենք դիմացինին` ինքներս մեզ ապացուցելու համար:

Երեխա ժամանակ ապացուցում ենք, որ ուժեղ ենք` արցունքները մի կերպ զսպելով, իսկ հետո` լացելու լիքը առիթ է լինում, բայց էլ արտասվել չի լինում:

Փորձում ենք վաղուց ապացուցվածը մեր ձևով ապացուցել ու որպես նվեր` «ժամանակն էս ինչ արագ է անցնում» արտահայտությունն է մեզ մնում:

Ապացուցում ենք` ցույց տալով, որ մենք երբեք որևէ մեկին ոչինչ չունենք ապացուցենք, իսկ այն, ինչ անում ենք` հենց էնպես ենք անում:

Ապացուցում ենք, որ մեր ապացուցածը ճիշտ է, ուրիշի ապացույցները` դեռ ապացուցվելու կարիք ունեն:

Սկզբում ոչ մի ապացույց մեզ համար ապացույց չէ, հետո` չապացուցվածն ապացուցվածի դասին ենք շարում` իբրև թե պատահաբար:

Ապացուցում ենք, ապացուցվում, հետո զարմանում` եղածն ի՞նչ էր, որ մի բան էլ ապացուցում էինք, բայց մինչև չապացուցեինք` չէինք զարմանա:

Վերջում էլ` բոլոր ապացույցներից հոգնած` մեր հոգնած լինելն ենք ապացուցում:

Կարինե Հարությունյան