Սանանն ու ես հրաժարվում ենք Հովնան Սրբազանի օրհնությունից. հայրենադարձ Կարեն Մկրտչյանի հայտարարությունը

Հայրենադարձ Կարեն Մկրտչյանը հայտարարություն է տարածել, որը ներկայացնում ենք ստորև.

«Հաղարծինից մինչև Փաշազադե

2001 թ․ հուլիսի 20-ին Սանանն ու ես պսակադրվեցինք Հաղարծինի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում։ 

Կանատայից էինք եկել Հայաստան, որպեսզի պսակադրվենք հայրենիքում։  

2024 թ․ մայիսի 5, Գարնանային հով երեկո էր, և այդ օրը Սանանն ու ես, արդեն հայրենադարձ ու 4 զավակների տեր, ուրիշ շատերի նման, Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում միացել էինք Բագրատ Սրբազանի հավաքին։ 

Հույսով լեցուն օրեր, հայ ժողովրդի արժանապատվության վերականգնումի օրեր։ 

Որքան հպարտ էինք, որ Հայ Առաքելական Եկեղեցին, հայության հազարամյակների քրիստոնեական հավատքի հիմք հանդիսացող այդ կուռ ու հզոր կառույցը, սկսում էր ծառանալ հայ ժողովրդի ինքնությունն ու հիշողությունը ջնջել ուզող, Հայաստանի ու հայության թշնամի ուժերու դավադիր ծրագրերի դեմ։

Եվ ուրեմն որքան մեծ էր մեր ցավը, երբ, նոյեմբերի 28ին, բոլոր հայերի նման, իմացանք որ եպիսկոպոսների մի խմբակ հայտարարություն է տարածել ու պահանջում է Վեհափառ Հայրապետի հրաժարականը։ 

Արդարև, նրանք միացել էին Կովկասյան մուսուլմանների վարչության նախագահ Ալլահշուքյուր Գումմետ օղլի Փաշազադեի կողմից ազդարարված ու Փաշինյանի կողմից իրագործվող, Հայ Առաքելական Եկեղեցու, մեր ինքնության այդ կարևորագույն հենասյունի վրա ուղիղ հարձակման։ 

Հայտարարության ստորագրությունների շարքին էր նաև Կանատայի թեմի երբեմնի առաջնորդ, Սանանի ու իմ համար այնքան հարգելի Հովնան Արքեպիսկոպոս Տերտերյանի ստորագրությունը։ 

Որքան մեծ էր մեր զարմանքը, երբ տեսանք, որ Հովնան Սրբազանն էլ էր միացել, իր հոգևոր եղբայր 3 սրբազանների արդեն ամիսներով կալանավորել տված, Արցախ հանձնած, անհավատ անբարո շառլատանի հակաեկեղեցական արշավին։ 

Հույս ունեինք, որ շփոթմունք է եղել, որ իրականում ստորագրությունը կեղծել են, կամ որ նա հայտարարության բովանդակության մասին անտեղյակ էր։ 

Եվ ուրեմն որքա՜ն մեծ եղավ մեր ցավը, երբ ճշտեցինք, որ չէ, Հովնան Սրբազանը իրոք հավանություն էր տվել հայտարարությանը, որ նա իրոք միացել էր ազգադավի դավադրությանը։ 

Հուլիսի 20, 2001 թ․ Արևոտ օր մըն էր, այդ օրը Սանանն ու ես պսակադրուեցանք Հաղարծինի Սուրբ Աստուածածին եկեղեցում։ 

Մեզ պսակադրող հոգևորականը ուրիշ ոչ այլ անձ էր, քան Հովնան Արք․ Տերտերյանը։

Սանանն ու ես հրաժարվում ենք Հովնան Սրբազանի օրհնությունից, որովհետև մենք գործ չունենք հոգու վաճառականների հետ․․․ 

Հրաժարվում ենք նրա օրհնությունից, որովհետև մեզ համար կան արժեքներ՝ որոնք սակարկության ենթակա չեն․․․

Հրաժարվում ենք նրա օրհնությունից, որովհետև մեզ, ու վստահ ենք, հայ ժողովուրդի չախչախիչ մեծամասնության համար, հայ հոգևորականի տիպար կերպարը խիզախ ու նվիրումով հագեցած, հայ զինվորի կողքը կանգնած Բագրատ ու Միքայել սրբազաններն են այլ ոչ թէ վախկոտ ու թշնամուն քծնող կեղծ հոգևորականները»։