կարևոր
0 դիտում, 7 տարի առաջ - 2017-04-07 13:04
Հասարակություն

Զինվորական համազգեստը դարձել է մեր երկրորդ կաշին. կին զինվորականը վստահ է՝ կարծրատիպերը հաղթահարված են

Զինվորական համազգեստը դարձել է մեր երկրորդ կաշին. կին զինվորականը վստահ է՝ կարծրատիպերը հաղթահարված են

ՀՀ ՊՆ Կենտրոնական Կայազորային հոսպիտալի վերակենդանացման բաժանմունքի պետ Գայանե Հովհաննիսյանը, ով 1994 թվականից զինված ուժերում է, այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը պատմեց, որ իր ծառայությունը սկսել է Ստեփանակերտում: Հովհաննիսյանի խոսքով՝ դեռևս իննսունական թվականներին, երբ բազմաթիվ վիրավորներ էին լինում, շատերը նրանից ակնակալում էին, որ կթողնի մասնագիտական ոլորտը, բայց, ըստ բանախոսի՝ տարեց տարի սերը դեպի սեփական աշխատանքն ավելացավ:

Հովհաննիսյանը նաև ընդգծեց, որ իրեն ու շատ շատերին ուժ է տալիս այն, երբ անհույս վիճակում գտնվող զինվորին տեղափոխում են իրենց մոտ, և այդ զինվորը հետո սեփական ոտքերով, առողջացած դուրս է գրվում հոսպիտալից: Խոսելով զինվորական համազգեստի հանդեպ ունեցած սիրո մասին՝ Հովհաննիսյանը նշեց. «Զինվորական համազգեստը կրում ենք հպարտությամբ, ինչպես բժշկական հագուստն է ամենասովորականը, այնպես էլ զինվորական հագուստը, և այն մեր երկրորդ կաշին է»,- ասաց նա: Հովհաննիսյանն անդրադարձավ նաև զինվորական ասպարեզում կնոջ ներկայացվածության վերաբերյալ եղած կարծրատիպերին և նշեց, որ դրանք վաղուց հաղթահարվել են, և տղամարդիկ էլ սկսել են հաշվի նստել այդ ամենի հետ ու դարձել են ավելի նրբանկատ ու հանդուրժող:

«Տանը կին ես, հարս ես, երեխաների մայր ես, պետք է տան միջավայրում քեզ իրագործես, աշխատավայրում՝ բաժանմունքի պետ ես, երբեմն նույնիսկ ձայն բարձրացնել, նախատել…»,- ասաց Հովհաննիսյանը՝ անդրադառնալով տանը և աշխատավայրում նկատվող կերպարային փոփոխություններին:

Գայանե Հովհաննիսյանի խոսքով` ապրիլյան ռազմական գործողությունների ժամանակ վիրավորված զինծառայողներն ասես ավելի արագ կազդուրվեին ու առողջանային.

«Մեր երիտասարդներն ապրիլին ցուցաբերեցին այնպիսի տոկություն, և վիրավորների ապրելու ցանկությունն այնքան մեծ էր, որ կարճ ժամանակում առաջխաղացում էինք տեսնում նրանց առողջական վիճակում: Եթե համատաբար խաղաղ պայմաններում էինք ունենում հրազենային վնասվածքներով զինվորներ, նրանց ասես ավել ուշ կարողանայինք առողջացնել, բայց ապրիլին այնքան մեծ էր նրանց ապրելու ցանկությունը, որ կարճ ժամանակում էինք նրանց ոտքի կանգնեցնում»: