կարևոր
0 դիտում, 9 տարի առաջ - 2015-01-28 11:16
Առանց Կատեգորիա

Զորամասի դարպասների մոտ, զինվորների ծնողների արանքում

Զորամասի դարպասների մոտ, զինվորների ծնողների արանքում

Նրանք այնքան իրար նման են դառնում այս համազգեստով, որ զորամասի դարպասների այս կողմից, հեռվից սկսում ես գուշակել, այս մեկն է՞ տղադ, որ ուղղվում է դեպի ձեզ, թե՞ էն, որ գլխարկը մի քիչ ծուռ է դրել ու գալիս է նրա ետեւից: Հը՞

 

Համազգեստը կոկիկ, կոշիկները տեսնես քանի՞ անգամ է մաքրել, որ այսքան փայլում են: Հա, ինքն է, տղաս է, իսկ մի տաս քայլ հետո եկողը երեւի այս մայրիկինն է:

 

- Աշո՞տ, - հարցնում է կինը կողքը կանգնած ամուսնուն, էն մեր Արթուրն ա՞, որ գալիս ա: Իջեւանից առավոտվա 4-ից ճանապարհ դուրս եկած ու միայն կեսօրին հասած. ակնհայտորեն այդքան մեքենա քշելուց հոգնած ամուսինը. «Չէ, մերը մի քիչ ավելի բոյով չի՞ բա: Վայ, Արթուր ջա՞ն, - արդեն ավելի մոտեցած որդուն գոռում է հայրը, - հեռվից չճանաչեցի: Ինչ էլ իրար նման եք դառել»:

 

Լավ է, մտածում եմ, ուրեմն մենակ ես չեմ, որ երեխաներին շփոթում եմ:

 

Գրառումը և լուսանկարը՝ Լաուրա Բաղդասարյանի «Ֆեյսբուք»-ի էջից