Կգանք և մենք․ Աբրահամ Շիրակյան

Ներկայացնում ենք Աբրահամ Շիրակյանի բանաստեղծությունը․

           Կգանք և մենք

Ինչպես որ անցել է աղխը Հայկի՝

երկնամերձ այս լեռներում թողած

օջախն իր, որ կոչվում է Հայկյան,

ինչպես անցել է և Հայկն ինքը՝

պրկված մատների մեջ՝ լայնալիճը,

որ գծեց ծիրը մեր ընթացքի,

կանցնենք և մենք:

Ինչպես որ անցել է առաջնորդը

մեր մեծ երթի՝ աշխարհակալ արքան,

որի տեգը սահմանեց մեր տեղը

տիեզերական ազգերի կարգում,

որ ընտրյալ են համարում իրենց

և հավատում ասքին այդ մոգական,

կանցնենք և մենք:

Ինչպես որ անցել են բազում այրեր՝

մեծահանճար և կորովով ոգու,

որոնց միտքը անծիր տիեզերքում

անդուլ որոնում էր նոր սահմաններ,

և անհաղթ բազուկներից նրանց

կամք էր հորդում, ինչպես վարար գետը,

կանցնենք և մենք:

Բայց եկել են նաև թույլ ու անկամ,

իմաստազուրկ այրեր, հոգով տկար,

այրե՛ր, որ եղել են շուն-վաշխառու,

դողացել են իրենց մորթու վրա,

ստրկության քշել արու և էգ,

պատվի և ճորտության շուկաներում

սակարկել են նրանք հայրենիքը

և հավաքել ոսկու անտակ պարկեր:

Մոլեգնել է, սակայն, մի խելագար,

հանկարծահաս մրրիկ, մեկեն զարկել,

տարել ոսկին անտակ,

տարել կին ու աղջիկ ՝

իրենց հարեմներին իբրև հարճեր,

որ նրանցից ծնվեն սուլթան համիդ-բճեր,

նորից սրի քաշեն իմ հայրենիքն:

Նրանք էլ են անցել՝

ժառանգներին թողած անհուն նզովք,

ո՛չ մի օրհնանք:

... Ազատությա՛ն սերունդ,

սերունդ ասպետակա՛ն,

այդ քո արյան վրա մոխիրներից հառնեց

հայրենիքն իմ նվաստ, խեղճ ու անկյալ,

ինչպես որ Դավիթը՝ քառասուն գազ հորից

ու Մելիքին գոռոզ մահվան վճիռ կարդաց:

Այդպես դու բարձրացար՝

փշուր-փշուր արած հազար ջաղացքարեր,

ազատեցիր Շուշին ու շղթայված Արցախն:

Եվ թվում է՝ արդեն դու էլ անցար՝

քո անունը դաջած փառքի մատյաններում,

որ նոր պիտի գրվեն:

Քեզ հետ

կանցնենք և մենք:

Բայց եկել է, ահա, մանկուրդների մի խումբ,

թշվառների ոհմակ անհայրենիք,

և արյունդ կրկին հանել շուկա,

շղթաներ է զարկել հոգիներին

ու մտքերը գամել ստրկության գամով,

կարծես լինեն ճորտերն իր կրքերի:

Եվ նրանց մեջ մեկը, մի մոլագար,

առաջնորդն այդ անդարձ խեղվածների,

ողջ երկիրը դարձրած Զարեհավան՝

շռայլում է «գոհարն» իր մտքերի,

թե իրենից առաջ և շա՜տ առաջ

արդեն անտուն էինք, անհայրենիք:

Զառանցում է մտքեր ցնորական,

սեր է խոստովանում անցորդներին,

սակայն մահ է սփռում իր շուրջը նա

ու խարույկներ վառում խրախճանքի:

Այս խորշակն էլ կանցնի,

կանցնենք և մենք:

Դու կլինես, սակայն, ի՛մ հայրենիք:

Դեռ գալու են նրանք՝ քո խենթ զավակները,

որ օրհասիդ ժամին մարտիրոսվեն,

քեզ լուսարձակ դառնա նրանց սերը:

Դեռ գալու են նրանք,

գծելու են թանձր մի հետագիծ,

և նրանց մեջ, այո՛,

կգանք և մենք: