Դավաճանված ես

Մեր ոգու վերջին ամրոցն էիր դու

և մեր հավատքի տաճարը, Արցա՛խ,

բայց քեզ դավեցին անկյանք աչքերով

տերերն աշխարհի՝ բարբառելով, թե՝

իրենց նավերը

չեն կարող լողալքո լեռներն ի վեր:

Դավաճանված ես նորից ու կրկին...

և քեզ դավել են աշխարհի բարձր

գահերին բազմած ու տիտղոսակիր

պարոններն անսիրտ, տիկինները շիկ,

որ ամենօրյա անխափան հոսքով

համայն աշխարհի բոլոր կողմերից

քեզ հղում էին ճերմակ բացիկներ,

հանց առհավատչյա անկաշառ սիրո:

Միգուցե դրանց հավատում էիր,

որ չկար ուրիշ մի հասցեատեր:

Դու մի՛ համարիր նրանց դավաճան...

Դավաճան էին որդիները քո՝

լեռներիդ նման հպարտ, չճկվող

և լեռներիդ պես վերձիգ, առնական,

բայց... դյուրահավատ,

բայց... հոգով մանուկ,

որ չգիտեին՝ դավելը, Արցա՛խ,

կոչումն է նրանց,

ինչպես որ քոնը՝

չխոնարհվելը ոսոխիդ առաջ:

Մենք էինք, Արցա՛խ, որ քեզ դավեցինք,

երբ արհամարհեցինք վիշապի նման

քո շուրջը պրկվող օղակը փշե,

շարունակեցինք աշխարհը հիշել

քո երկնագագաթ ձիգ բարձունքներից:

Դավաճանված են որդիները քո,

և քո լեռները դավաճանված են ...

Դարպասները միշտ ներսից են բացվում,

և քեզ էլ, Արցա՛խ, նախ՝ ներսից առան:

Քո դարպասները բացեցին նրանք,

որ երդվում էին լինել քեզ ծառա,

սակայն ուրացան հանց վերջին պոռնիկ ...

Իսկ նրանք, Արցա՛խ, չունեն հայրենիք...

Հայրենիքը, նախ, հոգում են կրում,

ապա՝ շուրթերին,

և եթե հոգին դատարկ անոթ է,

ուրեմն նեռն է այնտեղ ոգորում:

Քո որդիների սուփրան միշտ բաց էր,

այսօր նայում են, թե ով հաց կտա,

օջախիդ դուռը երբեք չէր գոցվում,

թափառական են որդիքդ, Արցա՛խ:

Խռով է նրանց հոգին աշխարհից,

իրենք իրենցից խռով են, մոլոր,

բայց նրանց միտքը քեզ հետ է նորից

քեզ է տենչում նա ամեն աստծո օր:

ԱԲՐԱՀԱՄ ՇԻՐԱԿՅԱՆ