1994-ի հունվարի 10-ին Աբոյի վերջին կռիվն էր

Թանկ հիշողությունները թերեւս հաղթանակից հետո այն արժեքավոր բանն են, որոնք սփոփում են մարդկանց, ովքեր անցել են պատերազմի ճանապարհով, կորցրել մարտական շատ ընկերներ:

Հրազդանցի Աբոյին` Ալբերտ Ալավերդյանին, ընկերները հիշում են որպես ռազմարվեստի մեծ գիտակի։ Մարտադաշտում նրա ինքնավստահ ու վճռական ասված խոսքին էին սպասում ռազմիկները: Ասում են՝ հիշողությունները շատ են: Լեգենդ դարձած հրազդանցի երիտասարդը` Ալբերտ Ալավերդյանը, Արցախյան ազատամարտի առաջին օրերից միացավ հայրենիքի ազատագրման սուրբ գործին, նախ` ՀԱԲ-ի կազմում, ապա` Հրազդանի, Աբովյանի, Ապարանի, Սեւանի` դաշնակցության մարտական ջոկատներում` որպես պատասխանատու, նաեւ Շուշիի առանձնակի գումարտակում՝ վաշտապետ:

Ամենուր Աբոն նույն գիտակցումով էր առաջնորդվում՝ Արցախի բախտը ռազմաճակատում էր, հայ զինվորինը` ռազմաճակատը:

1994-ի հունվարի 10-ին Աբոյի վերջին կռիվն էր: Այդ օրվա մարտը չէր կարող հաղթանակով չավարտվել` վճարվող գինը շատ մեծ էր: Այսօր, երբ իր մասին խոսել չսիրող հրամատարի ընկերները հավաքվել են տոնական տրամադրությամբ նշելու նրա ծննդյան տարեդարձը, նրանց ականջներում շարունակում է լսվել նրա սպառնագին հրամանը. «Տղե՛րք, դիրքերը լավ նայեք»: