Թուրք ոստիկանները սպանել են հայ վարդապետին, իսկ նրա արնաշաղախ դին ձորը գլորել

Ծնած է 1881-ին Շ. Գարահիսար, աշխարհական անուամբ Արշաւիր: 1899Հոկտեմբերին Արմաշու դպրեվանքը մտնելով՝ 6 տարի վերջ վարդապետ կը ձեռնադրուի Դուրեան Սրբազանէ: Պահ մը փոխ-տեսուչ դպրեվանուց, յետոյ առաջնորդական փոխանորդ Սեբաստիոյ, եւ հուսկ ուրեմն՝ Եւդոկիոյ:

3 Յունիս 1915-ին, երբ առաջնորդարանի սրահը խորհրդականներով համախմբուած կը խօսակցէր՝ գլխովին անտեղեակ իրեն սպառնացող վտանգին, 3 ոստիկան յանկարծ ներս մտնելով կ՚իմացնեն, թէ Միւթէսարըֆը գինքը կ՚ուզէր տեսնել: Շաւարշ վարդապետ բարապանի մը ընկերակցութեամբ կառքով կը մեկնի պաշտօնատուն: Հոն բարապանը կը բանտարկուի նոյնհետայն, իսկ վարդապետը կառավարիչին ներկայանալով կը խօսի անվեհեր եւ կը բողոքէ զինահաւաքումի առթիւ եղած խժդժութեանց եւ ձերբակալումներուն մասին: Կառավարիչը սակայն սառնօրէն կը հաղորդէ անոր, թէ ստիպողական խնդրոյ մը առթիւ հարկադրուած էր իսկոյն ուղարկել զինք Սեբաստիա: Քիչ մը անդին սպասող պաշտօնեաներ տրուած նշանի մը վրայ կը շուրջպատեն Առաջնորղը, վրան գլուխը կր խուզարկեն եւ անարգական ձեւերով կը քաշկռտեն դուրս՝ սանդուխներէն վար եւ 4 ոստիկաններու հսկողութեամբ միեւնոյն կառքը նստեցնելով կը տանին իբր թէ Սեբաստիոյ ուղղութեամբ: Օրը կը տարաժամէր: Այդ դժնդակ ուղեւորութեան պահուն, իր շուրջի զինեալ մարդոց սպառնալից աչքերը շատ բան կը խօսէին մօտալուտ վտանգին վրայօք: 

Յուզումը զսպելու այլեւս անկարող, Շաւարշ վարդապետ հայերէն լեզուաւ կը ձայնէ կառապան Սէֆէրեան Նազարի.- «Դե˜հ, մտրակէ՛ ձիերը. որչափ արագ վազցնես՝ գերեզմանիս այնչափ շուտ մօտեցուցած պիտի ըլլաս զիս… ասոնց վարմունքէն կռահած եմ, թէ ժամերնիս համրուա՜ծ են այլեւս… Իս մի՛ մտածեր, դուն քու գլխուդ ճարը նայէ՛…»:

Կառքը թաւալած էր 2 ժամ տեղ եւ հասած Ղըզըլ Էնիշի «Կիւն-Կէօրմէզ» կոչուած աղբիւրը, երբ կը կեցուցուի ոստիկաններուն հրամանաւ: «Վա՛ր իջիր» կ՚ոռնայ իրենցմէ մին: Վարդապետը մի քիչ կ՚ուշանայ՝ կօշիկները հագնելու զբաղած ըլլալով: Եւ ահա՛ խարազանը կը չաչէ անոր այտին, մահահրաւէր պօռուքի մը ընկերացած: Գուլպաներով կ՚սկսի քալել ան, գլխիկոր, նախատակոծ ու դեդեւկոտ, շրջապատւած երեք հոգիներէ, մինչ չորրորդը ծերուկ՝ պահակ կ՚սպասէր կառապանին մօտ:            

Անունին պէս ահաւոր այդ ձորին մէջ կը պառկեցնեն զինք, դանակին սայրասուր շեղբը քսելով անոր խռչափողին, յետոյ աքացի զարնելով՝ ձորն ի վար կը գլորեն մարտիրոս եկեղեցականին արիւնլուայ մարմինը…:

Թէոդիկ, Գողգոթա հայ հոգեւորականութեան եւ իր հօտի