Հայի ուժը

Հարություն Հարությունյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրում է.

«Երևանից ընդամենը 39 կմ հեռավորության վրա մի անանուն գյուղ կա, որտեղ հասնելու համար 11 կիլոմետրը ավտոմեքենայով անցնում ես մեկ ժամում: Գյուղը նախկինում անուն ունեցել է, այժմ չնայած բնակչություն ունի, բայց անուն չունի: Գյուղը զրկված է էլեկտրականությունից, կապի միջոցներից, գազից, բայց այնտեղ մարդիկ են ապրում` ՀԱՅԵՐ: Չնաշխարհիկ բնություն, ջուր, բերքատու ծառեր: Բացի հողագործությունից, այստեղ գյուղացիները զբաղվում են անասնապահությամբ և մեղվաբուծությամբ:

Այս գյուղում է ապրում 80 ամյա Թռչունը, ով մեկ տարի առաջ մի խումբ երիտասարդների հետ բարձրացավ Արարատի գագաթը և կատարեց իր լուսահոգի մոր պատգամը` այցելեց Վան և տեսավ իր պապական տունը: Վանեցու արմատներով Թռչուն պապիկը գոհ է իր կյանքից, երջանիկ` (ինչպես ինքն էր ասում) իր պառավի հետ: Մեկ ամբողջ օր հյուրընկալվել էի նրա օջախում, նստել և զրուցում էինք: Գյուղում ուրիշ ընտանիքներ էլ կան: Բոլորն էլ իրենց հող ու ջրին կպած ապրում են: Աշխարհի հետ նրանց հաղորդակցումը ռադիոն է: Լսում են «Ազատություն» ռադիոկայանի հաղորդումները և ապրում աշխարհից կտրված իրենց բաժին հայրենիքում: Երբ մթնեց, Թռչունը միացրեց էլեկտրական մարտկոցը, լուսավորեց բակը, և մենք շարունակեցինք մեր զրույցը: Համուհոտով մարդ է Թռչունը: Մի խոսքով, այս մարդիկ, որ արհամարհված և լքված են, չեն մտածում, ոչ միայն արտագաղթելու մասին, այլ նույնիսկ նրանց համար խորթ և անընդունելի է գյուղը լքելու գաղափարը:

Այսքանից հետո ո՞նց արդարացնես արտագաղթողներին, հատկապես նրանց, ովքեր 5000 դրամի համար հերթ են կանգնում, ընտրում են, իսկ հետո իրենց ընտրյալներին հայհոյելով մեկնում են երկրից: Իբր արդարանում են, ասում են` վատ է: Գնացեք ու տեսեք, թե «վատ»-ը որն է և այդ «վատ»-ում մարդիկ ոնց են ապրում` սիրում և դողում իրենց մի բուռ անանուն հողի վրա»: