Նախ` մեքենան, ապա` տեսահոլովակը

Արսեն Գրիգորյանն այս օրերին վերականգնում է Վարդուհի Վարդանյանի հետ իր դուետը. «Գործիքավորումն արդեն ավարտված է: Վարդուհուն ոչ ոք չի փոխարինելու, նա ստուդիայում երգել է, ես ձայնը վերցրել եմ, ու հիմա ձայնագրում ենք: Արամ Խաչատրյան համերգասրահում Վարդուհու հիշատակին նվիրվածՙ հոկտեմբերի 16-ի համերգին կհնչի»:

Նոր դուետներ է պատրաստել Նունե Եսայանի հետ` վեց տարվա ընդմիջումից հետո, Հռիփսիմե Հակոբյանի, Արման Հովհաննիսյանի հետ: Էն գլխից ասաց, որ չի սիրում մեկ` անձնականի մասին խոսել, մեկ էլ` քաղաքականության:

- Քեզ ո՞նց են առանձնացնում մյուս Արսեն Գրիգորյաններից:

- Ասում են` կոմպոզիտոր Արսեն Գրիգորյանը. միայն ես եմ երաժշտություն գրում:

- Ընկերներիցս մեկը քո մասին ասաց` հինգ Արսեն Գրիգորյանների մեջ ամենահամեստը, դիպո՞ւկ է ասել:

- Չեմ կարծում, որովհետեւ մյուս չորսն էլ անհամեստ չեն: Սիրում եմ իրական համեստությունը, ոչ թե ձեւականը, որի մեջ ուզում ես լավ նայվես: Կարող եմ նաեւ համեստ չլինել. եթե պետք է ինչ-որ մեկի սխալին պատասխան տալ` չեմ լռում:

- Գիտեմ, որ ամուսնացել ես, լա՞վ բան է ընտանեկան կյանքը:

- Երջանիկ եմ, ունեմ հրաշալի կին` Ջուլիետան, եւ մեկ տարեկան ինն ամսական հրաշալի դուստր` Ինեսը: Կինս շոու աշխարհից չէ: Իրավաբանական կրթությունը կիսատ թողել, մեկնել էր Ֆրանսիա, երկար տարիներ այնտեղ էր ապրում: Ես նրան հետ բերեցի Երեւան:

- Գուցե «Արի տուն» ծրագիրն իրականացնողներին խորհուրդնե՞ր տաս: Ո՞նց ես կարողացել հետ բերել, եւ ոչ թե ինքն է քեզ տարել:

- Եթե ես մարդ եմ, որն ինչ-որ բանի հասել է մեր երկրում ու վայելում է մարդկանց սերն ու հարգանքը, ուրեմն այլեւս թեմա չկա: Կինս չի էլ փորձել ինձ տանել, ինքն այնքան խելացի է, որ հասկացել է` անիմաստ էր այդ քայլին գնալ:

- Հիմա չի՞ ասում` այս ուր բերեցիր ինձ:

- Ջուլիետան տիպիկ երեւանցի է, ու նրան Երեւանի կյանքը ավելի է դուր գալիս:

- Իսկ երաժշտության հետ հավես ունի՞:

- Շատ երաժշտական աղջիկ է: Մեր հարսանիքին միասին երգել ենք իմ ու Սոնա Շահգելդյանի դուետը` անակնկալ անելով բոլորին. երբ հարսն ու փեսան պետք է հայտնվեին դահլիճում, մենք վերեւից միասին երգելով իջանք:

- Քո երգերը քննադատո՞ւմ է:

- Ամենամեծ քննադատս է: Անգամ գործիքավորումն է փորձում շտկել, եւ ես լսում եմ իրեն:

- Ամուսնանալուց հետո երկրպագուհիներդ քեզ հանգիստ տվեցի՞ն:

- Այնպես չի եղել, որ երկրպագուհիներս ինձ հանգիստ չեն տվել: Իսկ ինչ երկրպագուհի ունեցել եմ, բոլորն էլ մնացել են: Ես բոլորի նամակներին պատասխանում եմ Ֆեսյբուքում:

- Սիրո առաջարկությո՞ւն էլ են անում:

- Լիքը եղել է, մինչեւ ամուսնանալս: Դրանց էլ եմ պատասխանել, որ անիմաստ է: Որովհետեւ` ո՞նց կարելի է սիրահարվել մեկին, ում չես ճանաչում: Ճանաչել երգչին` լրիվ ուրշ բան է, ճանաչել մարդուն, շփվել նրա հետ` լրիվ ուրիշ է:

- Տարբեր տարիների տեսահոլովակներ նայեցի, փոփոխությունների միջով ես անցել:

- Ես փոփոխությունների միջով չեմ անցել: Եթե դուք նկատի ունեք ուրախ, աշխույժ երգերը, ես հենց դրանով էլ սկսել եմ: Երբ 1999-ին հայտնվեցի Երգի թատրոնում, առաջին իսկ երգը վեց-ութ չափի մեջ էր: Այնպես չի, որ նոր եմ սկսել երգել` մոդայի հետեւից ընկնելով: Ամենասկզբում երգեցի ժողովրդական, հետո անցա իմ իսկ հորինած ավելի լիրիկ ստեղծագործություններին: Մի պահ հասկացա, որ հանդիսատեսը ինձ շատ է ուզում տեսնել ուրախ երգերում եւ ժողովրդական երգերում: Դրա համար էլ 2009-ի մենահամերգիս հիմքը դրեցի հենց այդ երգերի վրա:

- Ոնց որ թե ուրիշ մենահամերգ չես ունեցել:

- Առանձին համերգ չեմ ունեցել, դա առաջինն էր: Ունեցել եմ իմ երգերի երեք ստեղծագործական երեկո: Հիմա նախընտրում եմ իմ ստուդիայում աշխատել, նոր երաժշտություն գրել, նաեւ` ֆիլմերի համար: Հենց հիմա դրանով եմ զբաղված: Գեղարվեստական ֆիլմ է եւ պատրաստման ընթացքում է: Հոլանդիայի հայերն են նկարում: Ամբողջ սաունդթրեքը ես եմ գրում:

- Ծնողնե՞րդ էլ երաժիշտ են:

- Մայրս ինժեներ է: Հայրս առաջին ուսուցիչս է. նա է սովորեցրել ինձ ակորդեոն, դաշնամուր նվագել եւ երգել: Նա ավելի շատ քաղաքային ֆոլկի ներկայացուցիչ է: Ոչ բարդային: Եթե դուք դրան ասում եք ռաբիս, ուրեմն` ռաբիս:

- Երաժշտական դասերից մանկական հուշեր ունե՞ս:

- Երբ ութ տարեկան էի ու պետք է գնայի երաժշտական դպրոց, հայրս ասաց` քեզ ուզում եմ տանել հարվածային գործիքների բաժին: Կարծեցի, թե դա պետք է լինի իմ պատկերացրած «ուդառնի» կոմպլեկտը, ասացի` շատ լավ: Մեկ էլ տեսա, որ ինձ ամենեւին էլ հարվածային գործիքների չեն տարել, այլ` քսելոֆոնի: Եվ ես հինգ տարի այդ փայտիկները դիտմամբ կորցնում էի: Իսկ նորն առնելը ժամանակ էր պահանջում: Իմ դասատուն` ընկեր Ալիկը, միշտ ինձ ասում էր` Արսեն ջան, սա քո գործիքը չէ, դու ավելի լավ է` ստեղնաշարային գործիքներ նվագես: Երբ ես իր մոտ դաշնամուր էի նվագում, նա զգում էր, որ դաշնամուրն է իմ գործիքը, ու այդպես էլ եղավ: Ակորդեոնից սկսվեց, բայց այն չբավարարեց ինձ, ես գտա իմ գործիքը, տասնհինգ տարեկանից անցա դաշնամուրի:

- Կոնսերվատորիայում դաշնամո՞ւրի բաժին ավարտեցիր:

- Վոկալ: Հինգ տարի սովորեցի Հովհաննես Բադալյանի մոտ, վերջին ուսանողներից եմ եղել: Սկսեցի ավելի խորը վերաբերվել ժողովրդական, կոմպոզիտորական, աշուղական արվեստին:

- Ու ռոմանսներին:

- Ես իմ երգերը չեմ համարում ռոմանս: Ռոմանսը ինձ համար թույլ մի բան է, սիրային մի ոճ, որտեղ դու սկսվում եւ ավարտվում ես: Ես ունեմ շատ տարբեր երաժշտություններ:

- Իսկ ցինիզմ կամ ներվ ինչո՞ւ չկա:

- Իսկ ո՞վ է ասում, որ չկա: Դուք մեղավոր չեք, որ չգիտեք, որովհետեւ ավելի շատ հնչում են այն երգերը, որոնք ավելի մեծ ժողովրդականություն են վայելում: Կա մի երգչուհի` Արփինե Գաբրիելյան անունով, որը երգում է իմ ռոք բալլադը` «Սերը», գնացեք եւ լսեք, թե ներվը որն է:

- Ահագին երկար աշխատելուց հետո ինչո՞ւ դուրս եկար Երգի թատրոնից:

- 2004-ին հասա մի տեղ, որտեղ արդեն հայտնի անուն ես, բայց շատ գումար չես կարողանում վաստակել: Երգի թատրոնը հոգեւոր տեղ է, որտեղ մարդիկ զբաղվում են արվեստով, բայց ոչ` մեծ գումարներ վաստակելով: Ստիպված սկսեցի աշխատել ակումբում: Մեկ տարի աշխատեցի ու վաստակեցի մեքենայի գումար, քանի որ արդեն չէի կարող ինձ թույլ տալ երթուղայինով երթեւեկել:

- Ինչո՞ւ ոչ:

- Հայտնի մարդը իրավունք չունի նստել երթուղային տաքսի: Եթե դուք եւ տասնյակ, հարյուրավոր, հազարավոր մարդիկ ամեն օր ինձ տեսնեն նույն կամ տարբեր երթուղային տաքսիների մեջ, այդ նույն օրը գնան տուն, հեռուստացույցը միացնեն ու էլի ինձ տեսնեն, ես իրենց համար հետաքրքիր չեմ լինի:

- Ես հայտնի լրագրողներ գիտեմ, որոնք չենք խորշում երթուղայինով գնալ-գալուց:

- Լրագրողների հետ համեմատելը սխալ է, որովհետեւ նրանք զբաղվում են լրիվ ուրիշ ճյուղում, իսկ մենք ապրում ենք ուրիշ արվեստի մեջ ու զբաղվում ենք ուրիշ գործով… Մի խոսքով, ես սկսեցի ավելի շատ գումար վաստակել, աշխատեցի իմ առաջին տեսահոլովակի գումարը:

- Սկզբում մեքենա՞ն էր, թե՞ տեսահոլովակը:

- Սկզբում գնեցի մեքենան, հետո այդ մեքենան վաճառեցի, ավելի լավը գնեցի ու տեսահոլովակ նկարեցի: Մեքենան կարեւոր է, որ դու քո գործերն ավելի արագ հասցնես: Այն քո երկրորդ տունն է դառնում, որովհետեւ դու ամեն ինչ ունես մեքենայի մեջ:

Հարցազրույցը` Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ