Վերջնականապես շեղվեցի՞նք

Երկու տարի առաջ Միացյալ Նահանգների ակտիվ ներգրավմամբ հայ-թուրքական բանակցությունների մեկնարկը լուրջ մտահոգությունների առիթ դարձավ Հայաստանի արտաքին քաղաքական ուղեգծում ազգային մոտեցումներից նահանջի, տարածաշրջանում քաղաքական հավասարակշռության խախտման ու դրա հետևանքով Հայաստանի և Ղարաբաղի հարցում հնարավոր անդառնալի կորուստների համատեքստում:

Դեռևս այն ժամանակ միակ ուժը, որն, ըստ էության, հանդես եկավ ուղեգծի այդ փոփոխության պաշտպանությամբ, իրեն «արմատական» կոչող ընդդիմությունն էր: Դադարեցվեցին բողոքի բոլոր ակցիաները գործընթացին «չխանգարելու» պատճառաբանությամբ:

Թուրքական կողմի` սառեցված գործընթացից դուրս գալու հայկական կողմի նախազգուշացումները ևս որևէ կերպ գործնական ոչ մի դրսևորում չեն ստանում հիմնականում ամերիկյան համառ «հորդորների» պատճառով:

Այսօր արդեն ներքաղաքական դաշտում հրապարակային ռևերանսների ֆոնին ընթանում են ինտենսիվ բանակցություններ` ԱՄՆ դեսպանի ակտիվ միջնորդության պայմաններում: Փաստորեն, սրանով մեկնարկում է ներքաղաքական դաշտի վերաձևման ամերիկյան սցենարը: Ինչի են հանգեցնելու այս գործընթացները, և արդյոք այս երկու ուղղություններին զուգահեռ որոշ ժամանակ անց չի ակտիվացվելու երրորդը՝ Ղարաբաղյան կարգավորումը՝ մեզ համար աննպաստ շրջադարձերով:

Դատելով Տեր-Պետրոսյանի՝  97 թվի իր մոտեցումները վերստին հնչեցնելու փաստից, այս վտանգը միանգամայն իրական է թվում: