Նա­խա­գա­հի ժա­մա­նակը

Հայ­կա­կան մա­մու­լին հե­տև­ո­ղը չի կա­րող չնկա­տել, թե ինչ հա­ճա­խա­կա­նու­թյամբ են լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րում տե­ղե­կու­թյուն­ներ հայտն­վում երկ­րի առա­ջին դեմ­քե­րի, մաս­նա­վո­րա­պես` նա­խա­գա­հի «աշ­խա­տան­քա­յին» քե­ֆե­րի մա­սին. նա­խա­գա­հը մեկ իր ղե­կա­վա­րած կու­սակ­ցու­թյան այս կամ այն երև­ե­լու զա­վա­կի հար­սա­նի­քին է` փոր­ձե­լով, հա­վա­նա­բար, նպաս­տել երկ­րում մա­քուր էլի­տար խա­վի ձև­ա­վոր­մա­նը, մեկ քա­վո­րու­թյուն է անում շախ­մա­տի աշ­խար­հի չեմ­պի­ո­նին` անձ­նա­կան ներդ­րում կա­տա­րե­լով հայ­կա­կան շախ­մա­տի հզո­րաց­ման գոր­ծում, մեկ որևէ օլի­գար­խի կամ գե­նե­րա­լի ծննդյան տո­նա­կա­տա­րու­թյան մաս­նա­կից­նե­րի թվում է: Վեր­լու­ծա­բան­նե­րը թեև դա հակ­ված են բա­ցատ­րել ՀՀ առաջ­նոր­դի ու­րախ բնա­վո­րու­թյամբ և հա­սա­րակ պահ­ված­քով, սա­կայն առա­վել ճշմար­տան­ման է հնչում այն տե­սա­կե­տը, ըստ որի` երկ­րի նա­խա­գա­հի նմա­նօ­րի­նակ պահ­ված­քը մտնում է... ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան հա­յե­ցա­կար­գի մեջ: Պար­բե­րա­բար ու «ափաշ­կա­րա» մաս­նակ­ցե­լով զա­նա­զան խնջույք­նե­րի` նա, թե­րևս, մե­սիջ­ներ է հղում հա­կա­ռա­կորդ­նե­րին. ՀՀ գոր­ծերն այն­քան լավ են, որ ին­քը, ահա, պա­րա­պու­թյու­նից քե­ֆե­րում է մսխում իր ժա­մա­նա­կը:

Ու­րեմն (ու ար­դեն լուրջ)` ժա­մա­նա­կի մա­սին: Ո՞ւմ է պատ­կա­նում երկ­րի առաջ­նոր­դի ժա­մա­նա­կը: Ան­տա­րա­կույս` երկ­րին: Մի­այն երկ­րին: Ընդս­մին` ժա­մա­նակ ասա­ծը վե­րա­բե­րում է նրա բո­լոր` քուն, թե ար­թուն, երկ­րի ներ­սում, թե դրսում եղած ժա­մա­նա­կին, օր­վա քսան­չորս ժա­մե­րին: Եվ այս առու­մով, պար­բե­րա­բար մաս­նակ­ցե­լով զա­նա­զան քեֆ-ու­րա­խու­թյուն­նե­րի, մեր առաջ­նոր­դը, փաս­տո­րեն, մսխում է ոչ թե իր, այլ հան­րա­յին պատ­կա­նե­լու­թյան ու նշա­նա­կու­թյան ժա­մա­նա­կը, ասել է թե` նա­խա­գահն ինքն իրե­նից խլում է իր և, նրա խորհր­դա­նի­շա­յին կեր­պա­րը նկա­տի ու­նե­ցած, մեզ բո­լո­րիս պատ­կա­նող ժա­մա­նա­կը: Այդ ժա­մա­նա­կը պար­բե­րա­բար խլվում է, երբ նա­խա­գա­հը մաս­նակ­ցում է զա­նա­զան խնջույք­նե­րի, որոնց կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րին կամ հո­բե­լյար­նե­րին ժո­ղո­վուր­դը` նա­խա­գա­հի ժա­մա­նա­կի գլխա­վոր տնօ­րի­նո­ղը, մեծ մա­սամբ չի ըն­դու­նում և չի «հաս­կա­նում»: Այդ ժա­մա­նա­կը ժո­ղովր­դից խլվում է նույ­նիսկ այն ժա­մա­նակ, երբ նա­խա­գահն իր ղե­կա­վա­րած կու­սակ­ցու­թյան զա­նա­զան մի­ջո­ցա­ռում­նե­րին, նիս­տե­րին ու խորհր­դակ­ցու­թյուն­նե­րին է մաս­նակ­ցում, մա­նա­վանդ որ, ինչ­պես տա­րի­նե­րի փորձն է վկա­յում, դրանք բա­ցար­ձա­կա­պես ոչն­չով չեն փո­խում երկ­րի ու ժո­ղովր­դի վի­ճա­կը: Եվ, ինչ խոսք, այդ ժա­մա­նա­կը խլվում է, երբ երկ­րի նա­խա­գահն աստ­ծու ամեն օր իր բարձր ըն­դու­նե­լու­թյանն է ար­ժա­նաց­նում դրսե­րից (օրերս, օրի­նակ, Վրաս­տա­նից) եկած եր­րորդ-չոր­րորդ-տաս­նե­րոր­դա­կան կար­գի զա­նա­զան պաշ­տո­նյա­նե­րի, որոնց հա­մար որևէ նա­խա­րա­րու­թյան վար­չու­թյան պե­տի տե­ղա­կալն էլ «ճոխ» կլի­ներ: Այս դեպ­քում, ի դեպ, ոչ մի­այն նա­խա­գա­հի և մեր ժա­մա­նակն է խլվում, այ­լև նրա ու մեր ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը: Իսկ դա, ան­կաս­կած, ժա­մա­նա­կից պա­կաս թանկ չէ:

Լև­ոն ՍԱՐԳՍՅԱՆ