«Գուսան» նուա­գա­խումբի 50ամեակ. Երաժշտութեան հարազատ որդին

Հայ ե­րաժշտութիւնը մեր ժո­ղո­վուրդի պատմութեան մէջ ա­ռանցքա­յին դեր եւ տեղ ունի, որպէս մշա­կոյթին կեանք եւ ո­գի նե­րարկող:

Գուսաններն ու ա­շուղնե­րը օ­րին ի­րենց ստեղծա­գործութիւննե­րով հայ մշա­կոյթի մշա­կուած հո­ղին մէջ ա­նուրա­նա­լի աւանդ մը ձգե­ցին` գիտնա­լով, որ ա­նոնք հա­յա­պահպանման ա­ռա­քե­լութեան նպաստող ազդակներ են:

Սեպտեմբեր 21 1969-ին, Գորտո­պա քա­ղա­քին մէջ (Արժանթին), Հայ Յե­ղա­փո­խա­կան Դաշնակցութեան Արմե­նիա Ե­րի­տա­սարդա­կան Միութեան խումբ մը անդամնե­րուն կողմէ կը կա­տա­րուի «Գուսան» նուա­գա­խումբի հիմնադրութիւնը:

Նկա­տի առնե­լով, որ սփիւռքի ա­փե­րուն այնքան դիւրին չէր հայ մշա­կոյթի շուրջ ժո­ղո­վուրդը հա­մախմբել, եւ գիտնա­լով, որ նաեւ այսօր ալ դժուար է նո­րա­հաս սե­րունդը հա­մախմբել, «Գուսան» նուա­գա­խումբը լոյսը տե­սաւ, նուա­գե­լու սկսաւ ու պայծառ շա­րունա­կա­կա­նութիւն հաստա­տեց, որպէսզի հե­ռու չմնանք մեր մշա­կոյթի ա­կունքէն:

Ներշնչուած հայ ե­րաժշտա­կան հա­րուստ ժա­ռանգութե­նէն, ան ա­ռա­ջին նուա­գա­խումբը ե­ղած է Հա­րաւա­յին Ա­մե­րի­կա­յի մէջ, որ զուտ հայկա­կան գործիքնե­րով տա­րա­ծած է հա­զա­րա­մեայ հայ մշա­կոյթը:

Սա­րո­յեան ը­սած է, թէ ուր որ երկու հայ ի­րա­րու հանդի­պին, հոն նոր Հա­յաստան կը կա­ռուցեն։ Ա­հաւա­սիկ, այսօր, հե­ռաւոր Գորտո­պա­յի մէջ, «Գուսան»ի հայ ե­րա­ժիշտնե­րուն տա­ղանդին եւ կամքին շնորհիւ հայրե­նի­քը կը վե­րա­ծաղկի մեր հո­գի­նե­րուն ու սրտե­րուն մէջ։ Այս նուա­գա­խումբը նուա­գած է տարբեր հայ գա­ղութներ այցե­լող հռչա­կաւոր երգիչնե­րու հետ: Երկար տա­րի­նե­րու ընթացքին ներկա­յա­ցած է Արժանթի­նի, Ուրուկուա­յի եւ Պրա­զի­լի հայկա­կան բե­մե­րուն վրայ, ինչպէս նաեւ տե­ղա­կան շրջա­նակնե­րու մէջ՝ հա­մերգնե­րով, հե­ռա­տե­սի­լի ու ձայնասփիւռի զա­նա­զան յայտա­գիրնե­րով:

Նուագախումբը հրա­պա­րա­կած է ա­ռա­ջին պաշտօ­նա­կան ալպո­մը, նուի­րուած հայ հե­րոս Ա­րամ Երկա­նեա­նի յի­շա­տա­կին: Ներկա­յիս «Գուսան» նուա­գա­խումբը իր տասնհինգ անդամնե­րով կը շա­րունա­կէ իր մշա­կութա­յին գործը տարբեր ներկա­յա­ցումնե­րով ու հա­մերգնե­րով։