Որտե՞ղ պետք է փնտրել պատասխանատուին

Ռմբահարուած է Հալէպի հայոց հոգևոր մեծ կեդրոն հանդիսացող Սրբոց Քառասնից Մանկանց հոյակերտ եկեղեցին, որ հոգևոր սնունդ ջամբած է հալեպահայ մեղուաբոյնին Միջնադարու դժուարին ժամանակներէն ի վեր։ Ան նաև եղած է Ցեղասպանութեան ճանկերէն ազատուած հայու բեկորներու ապաստանը Մեծ Եղեռնի տարիներուն։

Յստակ է, որ ոճրային այս արարքը պատերազմի բովին մէջ պատահականօրէն տեղի ունեցող աւերներէն մէկը չէ։ Ահաբեկչական կանխամտածուած գործողութեան մը բոլոր ստորոգելիներով յատկանշուող բռնարարք մըն է ասիկա ուղղուած՝ հայութեան դէմ։ Ասիկա պատերազմ չէ Սուրիոյ վարչակարգի ուժերուն դէմ։ Այստեղ կը գործեն այլ դիտաւորութիւններ և այլ ուժեր, որոնք մարզուած և զինուած են Թուրքիոյ կողմէ և կը ղեկավարուին նոյնինքն Թուրքիոյ գործակալներուն կողմէ։

Նախ Տէր Զօրի Հայոց Եկեղեցին և Սրբոց Նահատակաց յուշարձանը, յետոյ Հալէպի Հայ Կաթողիկէ Մայր Եկեղեցին և այժմ՝ Սրբոց Քառասնից Մանկանց պատմական տաճարը…որոնց ռմբահարումը կը զուգադիպի Հայոց Ցեղասպանութեան հարիւրամեակին։ Պարզ է, որ ահաբեկչական ծրագրի մը յաջորդական փուլերն են ասոնք գործադրուած՝ պետութեան մը կողմէ, որ այսօր – Արևմուտքի՛ իսկ գիտակցութեամբ -- Հիւսիսային Սուրիան կը գործածէ որպէս իր ռազմադաշտը և հայութեան հետ իր հաշիւները կը յուսայ մաքրել պատերազմական այդ քաոսին մէջ։

Ապրիլի 24ին արտասանուած Էրտողանի «ողոքիչ» խօսքերուն ետին այս մերկ իրականութիւնն է, որ կը գործէ։

Կարօ Արմենեան