Հայաստանը ռուսական «արջի» և թուրքական «գորշ գայլերի» միջև. Արթուր Թովմասյան

Աշխարհը վաղուց բաժանված է երկու բլոկի՝ պայմանականորեն «կոմունիստական»՝ Մոսկվայի գլխավորությամբ և արևմտյան՝ ՆԱՏՕ-ի առաջնորդությամբ։ 20-րդ դարում բլոկների և միջուկային զենքերի բաժանումը հանգեցրեց սպառազինությունների մրցավազքի՝ ով առաջինը ստանա զենքի առավելությունը, նա կհաղթի համաշխարհային առաջնորդության համար երրորդ պատերազմում:

Այս առճակատման հետևանքով աշխարհը լսեց բազմաթիվ պատմություններ լրտեսների և գործակալների մասին, հոգեբանական գործողությունների, գունավոր հեղափոխությունների (Վրաստան, Ուկրաինա, Հայաստան), այլ երկրների ղեկավարների բռնի տապալման, կենսազենքի, ընդդիմությանն ու զինյալներին աջակցելու, դիվերսիաների և ահաբեկիչների մասին։

Երկու միջուկային տերությունները՝ Ռուսաստանը և ԱՄՆ-ը, մինչ օրս շարունակում են դիմակայել միմյանց, օգտագործելով պատերազմի բոլոր միջոցները, բացի միջուկային ռումբից։ Եվ, ցավոք, Ուկրաինան, ինչպես շատ այլ երկրներ, վերածվել է զինվորի հսկայական շախմատի խաղատախտակի վրա։ Հավաքական արևմուտքը իրականում թքած ունի Ուկրաինայի և նրա ժողովրդի վրա. ՆԱՏՕ-ի բլոկը շարունակում է պայքարել ԽՍՀՄ-ի իրավահաջորդ Ռուսաստանի դեմ ուկրաինացի ժողովրդի ձեռքերով ու կյանքով։

Իհարկե, պատերազմից վատ բան չկա, բայց մի փորձեք ներկայանալ իդեալիստներ և պացիֆիստներ, ովքեր ձգտում են համաշխարհային խաղաղության: Համաշխարհային պատմության մեջ նման բան չի եղել ու ցավոք, չի լինելու։ Խաղաղ երկինք կա միայն այնտեղ, որտեղ ինչ-որ մեկն ապահովում է խաղաղ երկինքի անվտանգությունը։ Ուժն է ծնում, թե՛ իրավունք, թե՛ խաղաղություն, և իհարկե խաղաղություն չեն մուրում, այլ պարտադրում են, սա փաստ է:

Կոմունիստական Չինաստանի կառավարության բարձրաստիճան խորհրդականները կանխատեսում են, որ Ուկրաինայի պատերազմի շուրջ հավաքական արևմուտքի միասնության այսօրվա ցուցադրությունները վաղ թե ուշ կթուլանան: Իրենց կարծիքով, հակամարտությունը կարագացնի Ամերիկայի անկումը, այնուհետև կստեղծի նոր գլոբալ կարգ, նոր ազդեցության ոլորտներ, որտեղ տիրելու են մի քանի երկաթե կամք ունեցող ավտոկրատիաներ՝ Ռուսաստան, Չինաստան, Իրան գլխավորությամբ։

Եվ հիմա, ավելի քան երբևէ, մենք պետք է խորապես վերլուծենք ու հասկանանք, կամ հայ-ռուսական դաշինքի կողմնակից ենք, կամ՝ թուրքական (մահմեդական) վիլայեթի կարգավիճակում, երրորդ ճանապարհ չկա։

Հ.Գ.. Հայ-ռուսական դաշինքն այլըտրանք չունի, իսկ ով դրան դեմ է՝ դառնում է «թուրքական վիլայեթի» աջակից:

Արթուր Թովմասյան