Ապաշխարանք

Սպարտակ Ղարաբաղցյան, ՀՅԴ Հայաստանի ԳՄ անդամ 

 -Մոմերը, մոմեերը մարե, երթանք,- Տեր-հոր բամբ ձայնն էր, որ արձագանքեց դատարկ սրահում:

Ժամկոչը չհավատաց լսածին, կարծես ուրիշի ձայնն էր եկեղեցում: Քիչ առաջ այս ձայնը հավատացյալներին Սբ. Գրքից խրատներ ու խորհուրդներ էր քարոզում եւ ուրիշ ձայն էր, երկնային...

Տեսնելով, որ ժամկոչը անտարբեր մնաց, կամ չլսեց, Տեր-հայրը նորից կրկնեց.

-Խուլցա՞ր:

-Խուլ չեմ տեր-հայր, լսածիս չհաւատացի... մոմերը մարե՞մ...

-Մարե, մարե...երթանք...

Ժամկոչը նայեց վառվող մոմերին, ձեռքը տարավ արանքներում արդեն մարմրող մի քանի մոմերը հավաքեց, հետո նայեց նոր-նոր վառված բոցկլտացող մոմերին, մեղավորի պես ետ տարավ ձեռքն ու հրաժարվեց տեր-հոր հրամանը կատարելուց.

-Անհարմար է Տեր-հայր, մինչեվ վերջ թող այրին ասոնք... Աստծո տուն մտնելեն ետք ասոնք այլեւս մոմեր չեն:

-Հաբա ի՞նչ են,- նետեց Տեր—հայրը...

-Աղոթք են, սիրածին հասնելու մուրազ են, արու զավակ ունենալու փափաք են...

-Անկյունում բոցկլտացող մոմե՞րն ալ...

Ժամկոչը հասկացավ Տեր-հոր ակնարկը: Անկյունինը անառակ կնոջ մոմերն էին...

-Անոնք ալ ապաշխարանքի մոմեր են:

-Ապաշխարանքի՜...,- արհամարհանք կար Տեր-հոր ձայնի մեջ:

-Աստծո առաջ բոզն ալ, անառակն ալ, խաբեբան ալ...բոլորը, բոլորն ալ հավատացյալ են...

Ժամկոչից գինի էր բուրում: Գինու բուրմունքը Տեր-հորը հուշեց ասելիքը.

-Մոմի կարեվոր-անկարեվորի մասին՝ ինծի քարոզ մի կարդա. Լավ է ըսես. Ի՞նչ եղան եկեղեցուն նվիրած գինիները:

Ժամկոչը Տեր-հոր ակնարկը հասկացավ՝ իր բաժինն էր ուզում... Հետո մեղք խոստովանողի պես ավելացրեց.

-Գայթակղեցա, Տեր-հայր, անգամ մը, եթե բերեն, ամենը քեզ կու տամ...

Տեր-հայրը փրփրեց.

-Ալ բավ է. Սրբազանին պիտի ըսեմ...

Գինին ժամկոչին ավելի համարձակ էր դրաձրել, ու նա էլ, գրեթե նոյն տոնով պատասխանեց.

-Ես ալ ըսելիք ունեմ Սրբազանին...

-Ի՞նչ պիտի ըսես,- հեգնախառը ժպիտով հարցրեց Տեր-հայրը...

-Օրը կուգա, կըսեմ...

Տեր-հայրը, վստահ, որ ժամկոչի ասածը փուչ խոսքեր են, ինքնավստահ ասաց.

-Ասորմէ լաւ օր չկա, ըսէ նայիմ...

-Դուն Սրբազանին ի՞նչ պիտի ըսես, որ գինի՞ կսիրեմ...

-Սիրելը մե՛ղք է, գինեմոլ ես, պիտի ըսեմ...

-Դուն ալ,- ժամկոչը հազիվ զսպեց իրեն, ու լեզուն խածածի պես լռեց.

-Ըսէ, ըսէ,... եւ ալ ի՞նչ...

Ժամկոչը խորհրդավոր լռեց, ու Տեր-հորը խնայելով ասես հարցրեց.

-Ըսե՞մ, Տեր-հայր...

-Ըսէ,ըսէ,- անտաբեր քամահրանքով պատասխանեց Տեր-հայրը...

-Դուն ալ եկեղեցուն նվիրած մետաքսը ուրիշ բանի համար գործածել ես:

Քար լռություն տիրեց: Տեր-հայրը հայացքը աջ ու ձախ տնտղեց, ասես ուզում էր վստահ լինել, հօ ուրիշ մեկը չլսե՞ց: Կաս-կարմիր կտրեց, ասես գինին ոչ թէ ժամկոչը, այլ ինքն էր խմել... Հետո հանցանքի մեջ բռնվածի պես, գրեթե շշուկով հարցրեց.

-Ո՞վ ըսավ:

-Դերձակը,- պատասխանեց ժամկոչը:

-Դերձա՞կը... ի՞նչ ըսավ...

-Ըսավ երեցկնոջ համար ազնիվ մետաքսեն աղվոր գիշերանոց ու...

Տեր-հայրը ընդհատելով, անկապ հարցրեց.

-Տեսա՞ր...

-Ի՞նչը,- զարմացավ ժամկոչը:

-Գիշերանոցը, վարտիքը...

- Ես ինչո՞ւ պիտի տեսնեմ... վարտիքը, գիշերանոցը հանող-հագցնողի աչքը լույս... մեղա՜...մեղա՜...

.... Եկեղեցու բոլոր մոմերը գրեթե մարել էին, կամ էլ վերջին առկայծումներն էին աջ-ձախ թռչկոտում...

Միայն հեռավոր անկյան անառակ կնոջ ապաշխարանքի մոմերն էին անմար բոցկլտում... Այս ինչքա՜ն մեղք կա աշխարհում...

Նոյեմբեր 2018