Ա­նըն­դու­նե­լի կը գտնենք մա­նա­ւանդ ո­րե­ւէ ընկր­կում, ո­րե­ւէ զի­ջում ար­ցա­խա­հա­յու­թեան ի­րա­ւունք­նե­րուն մէջ, ո­րոնց պաշտ­պա­նու­թիւ­նը ամ­բողջ հա­յու­թեան վե­րա­պա­հո­ւած է. յայտարարութիւն

­Յու­նաս­տա­նի պե­տու­թեան հրա­ւէ­րով, այ­սօր Ա­թէնք կը ժա­մա­նէ ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան վար­չա­պետ ­Նի­կոլ ­Փա­շի­նեան, իր շքա­խում­բով։ ­Նա­խա­տե­սո­ւած են ո­րոշ հան­դի­պում­ներ ­Յու­նաս­տա­նի պե­տա­կան այ­րե­րուն հետ, ի տես բազ­մաո­լոր­տա­յին կա­րե­ւոր հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան, որ առ­կայ է եր­կու եր­կիր­նե­րուն մի­ջեւ։

­Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տի ­Յու­նաս­տան ներ­կա­յու­թեան ա­ռի­թով, կ­՚ու­զենք անդ­րա­դառ­նալ այն հար­ցե­րուն, որ մեր ազ­գը եւ հայ­րե­նի­քը կը դի­մագ­րա­ւեն եւ ո­րոնք կը բխին Ար­ցա­խի դէմ Ատր­պէյ­ճա­նի սան­ձա­զեր­ծած 44-օ­րեայ պա­տե­րազ­մէն, ա­նոր յա­ջոր­դած ­Սեպ­տեմ­բեր 2023-ի Ար­ցա­խի հա­յա­թափ­ման ի­րա­վի­ճա­կէն, ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան դէմ սպառ­նա­լիք­նե­րուն եւ ար­ցա­խա­հա­յու­թեան ազ­գա­յին ի­րա­ւունք­նե­րուն վե­րա­տի­րաց­ման սա­տա­րե­լու հա­մա­հայ­կա­կան անհ­րա­ժեշ­տու­թե­նէն։

Աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ու ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան փո­փո­խու­թիւն­նե­րու ներ­կայ հանգ­րո­ւա­նին, ­Հա­յաս­տա­նը եւ ամ­բողջ հա­յու­թիւ­նը կանգ­նած կը շա­րու­նա­կեն մնալ ճգնա­ժա­մի եւ լրջա­գոյն մար­տահ­րա­ւէր­նե­րու առ­ջեւ։ ­Մեր բո­լո­րին գերխն­դի­րը պէտք է ըլ­լայ նոր կո­րուստ­նե­րէ ու կեն­սա­կան զի­ջում­նե­րէ հե­ռու մնալ եւ եր­բեք չթոյ­լատ­րել անվ­տան­գա­յին ի­րա­վի­ճա­կի վատ­թա­րա­ցու­մը, ինչ որ խե­լա­հաս քայ­լեր պի­տի նպա­տա­կադ­րէր մեր պե­տու­թեան կող­մէ։ Այ­սու­հան­դերձ, անց­նող ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նին, բազ­միցս ա­կա­նա­տես դար­ձանք նոյ­նինքն Հ.Հ. վար­չա­պե­տի կամ կա­ռա­վա­րու­թեան դէմ­քե­րու ան­հե­թեթ ու վտան­գա­ւոր յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րուն կամ կե­ցո­ւածք­նե­րուն, ո­րոնք ո­րե­ւէ վստա­հու­թիւն չեն ներշն­չեր ա­պա­գա­յին հա­մար։

Կ­՚ա­հա­զան­գենք ան­գամ մը եւս, թէ թուրք-ատր­պէյ­ճա­նա­կան վտան­գա­ւոր զի­նակ­ցու­թեան հե­տե­ւան­քով մեր ազ­գին պար­տադ­րո­ւող «խա­ղա­ղու­թեան օ­րա­կարգ»ը բո­լո­րո­վին կեղծ է, ո­րուն պէտք է հա­կադ­րել մեր ազ­գա­յին-պե­տա­կան շա­հե­րէն բխող ի­րա­կան ու ար­ժա­նա­պա­տիւ պայ­ման­ներ, ա­պա­հո­վե­լու հա­մար ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թիւ­նը, ան­կա­խու­թիւ­նը եւ անվ­տան­գու­թիւ­նը, ինչ­պէս նաեւ Ար­ցա­խի բնիկ հա­յու­թեան ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թիւ­նը եւ մեր ժո­ղո­վուր­դի ա­պա­գան։ Այս յա­ջողց­նե­լու հա­մար, անհ­րա­ժեշտ է ազ­գա­յին միաս­նա­կա­նու­թիւ­նը եւ ոչ թէ կա­ռա­վա­րա­կան դէմ­քե­րէ հնչող պա­ռակ­տիչ յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րու կամ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու շար­քը, որ եր­բեմն Ս­փիւռ­քը կը թի­րա­խա­ւո­րեն, եր­բեմն ­Հայ ­դա­տի յանձ­նա­խում­բե­րու աշ­խա­տանք­նե­րը, եր­բեմն Հ.Յ.­Դաշ­նակ­ցու­թեան ե­րե­ւե­լի ու ղե­կա­վար դէմ­քե­րը, եր­բեմն մեր ազ­գա­յին տես­լա­կան­նե­րը, իսկ հի­մա այ­լեւս մեր հա­րա­զատ պատ­մու­թիւ­նը, ազ­գա­յին սահ­մա­նադ­րու­թիւ­նը եւ հայ ազ­գի խորհր­դա­նիշ­նե­րը։

Կ­՚ա­հա­զան­գենք մաս­նա­ւո­րա­պէս ­Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն կող­մէ հայ-ատր­պէյ­ճա­նա­կան տա­րօ­րի­նակ բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րուն մէջ հայ­կա­կան կող­մի պար­տո­ւո­ղա­կան դիր­քո­րո­շում­նե­րուն, ա­մէն ինչ զի­ջե­լու պատ­րաս­տա­կա­մու­թեան հա­մար, ո­րոնք լուրջ վտան­գի տակ կ­՚առ­նեն հա­յու­թեան ներ­կան ու ա­պա­գան։

­Ցե­ղաս­պան ­Թուր­քիոյ եւ ա­նոր գոր­ծա­կից Ատր­պէյ­ճա­նի հա­յա­ջինջ քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը առ­կայ է ու վտան­գա­ւոր։

­Մենք ա­նըն­դու­նե­լի կը գտնենք ո­րե­ւէ զի­ջո­ղա­կան տրա­մադ­րու­թիւն՝ թուրք-ատր­պէյ­ճա­նա­կան կամ այլ հաս­ցէ­նե­րու կող­մէ գոր­ծադ­րո­ւած ճնշում­նե­րուն դի­մաց, յա­նուն ամ­բողջ հա­յու­թեան, յա­նուն Ար­ցա­խի ժո­ղո­վուր­դին եւ յա­նուն ի­րենց ե­րի­տա­սարդ կեան­քը զո­հած բազ­մա­հա­զար հե­րոս­նե­րուն:

Ա­նըն­դու­նե­լի կը գտնենք Ե­րե­ւան-Ան­գա­րա յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու կար­գա­ւոր­ման մութ գոր­ծըն­թա­ցը, կի­սա­բե­րան հնչած յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րը, ուր­կէ կը պար­զո­ւի, թէ «խա­ղա­ղու­թեան օ­րա­կարգ»ը՝ իր խա­բու­սիկ խոս­տում­նե­րով, ­Հա­յաս­տա­նին ու Ար­ցա­խին հա­մար վնա­սա­կար եւ ի նպաստ Ատր­պէյ­ճա­նին, բայց հայ ժո­ղո­վուր­դին կող­մէ մեր­ժե­լի լու­ծում­նե­րու կրնայ ա­ռաջ­նոր­դել։

Ա­նըն­դու­նե­լի կը գտնենք մա­նա­ւանդ ո­րե­ւէ ընկր­կում, ո­րե­ւէ զի­ջում ար­ցա­խա­հա­յու­թեան ի­րա­ւունք­նե­րուն մէջ, ո­րոնց պաշտ­պա­նու­թիւ­նը ամ­բողջ հա­յու­թեան վե­րա­պա­հո­ւած է։

­Լաւ կը գի­տակ­ցինք, որ խա­ղա­ղու­թիւ­նը բարձ­րա­գոյն ար­ժէք է բո­լոր ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն եւ մա­նա­ւանդ հայ ազ­գին ու ­Հա­յաս­տա­նին հա­մար: ­Խա­ղա­ղու­թիւ­նը կեն­սա­կան է, սա­կայն խա­ղա­ղու­թիւ­նը կեր­տո­ւած պի­տի ըլ­լայ փո­խա­դարձ յար­գան­քի ու ար­դա­րու­թեան հի­մուն­քին վրայ, այլ ոչ թէ սա­կար­կե­լով հե­րոս­նե­րու ա­րիւ­նը, ազ­գի ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թիւ­նը, ի­րա­ւուն­քը եւ հպար­տու­թիւ­նը, ո­րոնց հան­դէպ նա­խան­ձախնդ­րու­թիւ­նը գործն է ա­մէն մէկ ազ­գա­յի­նի եւ ան­շուշտ իշ­խա­նա­ւոր ղե­կա­վա­րու­թեան:

­Հա­յու­թեան յա­ւեր­ժա­կա­նու­թիւ­նը մեր բո­լո­րի սուրբ պար­տա­կա­նու­թիւնն է։

Որ­պէս­զի հայ ազ­գը դա­սո­ւած մնայ այն ազ­գե­րու կող­քին, որ պատ­մու­թիւն կը կեր­տեն, եւ ոչ թէ զայն կ­՚այ­լան­դա­կեն կամ կը ջնջեն։

Հ.Յ.Դ. ՅՈՒՆԱՍՏԱՆԻ ԿԵԴՐՈՆԱԿԱՆ ԿՈՄԻՏԷ

Ե­րեք­շաբ­թի, 27 ­Փետ­րո­ւար 2024
Ա­թէնք, ­Յու­նաս­տան