«1915ի ոճիրէն հարիւր վեց տարի ետք, մարդկութիւնը չի մոռնար ամբողջ ժողովուրդի մը բնաջնջումը». Յունաստանի վարչապետ

Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան 106-ա­մեա­կին ա­ռի­թով, ­Յու­նաս­տա­նի հան­րա­պե­տու­թեան վար­չա­պետ ­Քի­րիա­քոս ­Մի­ցո­թա­քիս նա­մակ ու­ղար­կեց Հ.Յ.Դ. ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ դա­տի յանձ­նա­խում­բին, ո­րուն մէջ իր զօ­րակ­ցու­թիւ­նը կը յայտ­նէ հա­յու­թեան, նշե­լով թէ հայ ժո­ղո­վուր­դի բնաջն­ջու­մը հա­ւա­քա­կան եւ հե­տե­ւո­ղա­կան ո­ճիր մըն էր։

Ս­տո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք վար­չա­պե­տի նա­մա­կին հա­յե­րէն պատ­ճէնը։

Ուղ­ղո­ւած՝
­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Դա­տի ­Յանձ­նա­խում­բին

Ա­թէնք, 22 Ապ­րիլ 2021

­Տիկ­նայք եւ պա­րո­նայք, սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ,

«­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան յի­շա­տա­կի օ­րը» իւ­րա­յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցող տա­րե­լից մըն է ­Յոյն եւ ­Հայ ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն հա­մար, ո­րոնց կա­պե­րը կու գան դա­րե­րու խո­րե­րէն։ ­Բայց նաեւ՝ բա­րե­կա­մու­թիւն մը, որ դարբ­նո­ւած է դժո­ւար պայ­ման­նե­րու տակ։

1915-ի ո­ճի­րէն հա­րիւր վեց տա­րի ետք, մարդ­կու­թիւ­նը չի մոռ­նար ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դի մը բնաջն­ջու­մը։ ­Հա­ւա­քա­կան եւ հե­տե­ւո­ղա­կան ո­ճիր մը, որ կազ­մա­կեր­պո­ւե­ցաւ երբ ամ­բողջ երկ­րա­գուն­դի հա­յեաց­քը ուղ­ղո­ւած էր Ա­ռա­ջին ­Հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մի խրա­մատ­նե­րուն վրայ։

Այ­սօր, ու­րեմն, ինչ­պէս ա­մէն 24 Ապ­րի­լին, կը յար­գենք ան­մեղ զո­հե­րու յի­շա­տա­կը, յայտ­նե­լով մեր հա­ւա­տար­մու­թիւ­նը մարդ­կա­յին կեան­քի յար­գան­քին ու ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թեան սկզբունք­նե­րուն։ Ո­րով­հե­տեւ, միայն խա­ղաղ գո­յակ­ցու­թիւնն է, որ ազ­գե­րը դէ­պի յա­ռաջ կ­՚ա­ռաջ­նոր­դէ, տար­բեր ըլ­լա­լու ի­րո­ղու­թիւ­նը փո­խա­կեր­պե­լով հա­սա­րա­կաց հարս­տու­թեան։

­Ժա­մա­նա­կի գլո­րու­մին մէջ, ­Յու­նաս­տա­նը եւ ­Կով­կա­սը միա­սին քա­լե­ցին դի­ցա­բա­նու­թեան ու պատ­մու­թեան, քա­ղա­կակր­թու­թեան ու ա­ւան­դու­թիւն­նե­րուն ընդ­մէ­ջէն։ Այս պատ­ճա­ռով ալ, մեր եր­կի­րը նե­ցուկ կանգ­նե­ցաւ խո­ցո­ւած­նե­րուն ու վի­րա­ւոր­նե­րուն՝ ­Հա­յաս­տա­նի վեր­ջին փոր­ձու­թեան ըն­թաց­քին։ Ան­մի­ջա­պէս ըն­դա­ռա­ջեց մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թիւն հասց­նե­լու կո­չին։ Այ­սօր, մեր եր­կի­րը զօ­րա­վիգ կը կանգ­նի շրջա­նին մէջ ա­պա­հո­վու­թեան հաս­տատ­ման գոր­ծըն­թա­ցին, յե­նո­ւած ­Մի­ջազ­գա­յին Ար­դա­րու­թեան կա­նոն­նե­րուն վրայ։ ­Լու­ծում մը, որ պի­տի յար­գէ տե­ղա­ցի ժո­ղո­վուր­դին ի­րա­ւունք­նե­րը, հե­ռու՝ նոր ու ա­նար­դար ա­րիւ­նա­հո­սու­թե­նէ։

­Նաեւ, ­Յու­նաս­տա­նը չի կրնար մոռ­նալ, որ 20-րդ ­դա­րու սկիզ­բին, ­Յոյ­նե­րը եւ ­Հա­յե­րը միա­սին ճա­շա­կե­ցին ող­բեր­գա­կան պա­հեր, ­Պոն­տա­ցի­նե­րու եւ ­Փոքր Ա­սիոյ ժո­ղո­վուրդ­նե­րու ող­բեր­գու­թեան ընդ­մէ­ջէն։ ­Ճիշդ այդ պատ­ճա­ռով, նոյ­նիսկ դժո­ւար պայ­ման­նե­րու տակ, մեր եր­կի­րը ա­ռա­ջին­նե­րէն ե­ղաւ, որ պատս­պա­րեց հա­լա­ծո­ւած ­Հա­յե­րը եւ ճանչ­ցաւ հայ ժո­ղո­վուր­դի ցե­ղաս­պա­նու­թիւ­նը։

­Դա­րե­րու ընդ­մէ­ջէն ե­կող հա­սա­րա­կաց եր­թը կը շա­րու­նա­կո­ւի այ­սօր եւս՝ եր­կու եր­կիր­նե­րուն մէջ ապ­րող հա­մայնք­նե­րու մի­ջո­ցով։ Ի­րար մի­ջեւ ա­մուր հաս­տա­տո­ւած կա­մուրջ­ներ, որ ար­գա­սա­բեր կեր­պով կը մաս­նակ­ցին եր­կու եր­կիր­նե­րու տնտե­սա­կան եւ ըն­կե­րա­յին կեան­քին, վե­րա­նո­րո­գե­լով ի­րենց դա­րա­ւոր բա­րե­կա­մու­թիւ­նը։

­Կը փա­կեմ կրկնե­լով պատ­մա­կան յի­շո­ղու­թեան պահ­պահ­ման կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, մա­նա­ւանդ երբ մո­ռա­ցու­թիւ­նը պատ­ճառ կը դառ­նայ կրկնե­լու այն ա­րարք­նե­րը, ո­րոնք ի­րենց մռայլ հետ­քը թո­ղե­ցին պատ­մու­թեան վրայ։ ­Հե­տե­ւա­բար, մեր զգօ­նու­թիւ­նը պէտք է դառ­նայ մնա­յուն։ ­Մեր խօս­քե­րուն պէտք է ըն­կե­րա­նան այն գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը, ո­րոնք պի­տի կա­րո­ղա­նան կա­սեց­նել խտրա­կա­նու­թիւ­նը, ա­տե­լու­թիւ­նը եւ բռնու­թիւ­նը։ ­Հա­րիւր վեց տա­րի յե­տոյ, ու­րեմն, կը յի­շենք, կը մնանք զգօն եւ կը գոր­ծակ­ցինք։

azator.gr