Հեղափոխությունների օրինաչափությունները (մաս 2). Բ. Եսայան

ՀՅԴ անդամ, ԿԳ նախկին փոխնախարար Բագրատ Եսայանը գրում է.

«2018-ին արված մի վերլուծություն

ՀԵՂԱՓՈԽՈւԹՅՈւՆՆԵՐԻ ՕՐԻՆԱՉԱՓՈւԹՅՈւՆՆԵՐԸ

մաս 2-րդ

Թե ինչքան կշարունակվի նման իրավիճակը, կախված է հիմնականում իշխանությունների վարքագծից, մասամբ նաեւ ընդդիմության գործելակերպից։ Հաճախ իշխանությունը ձեռնարկում է քայլեր՝ կուտակված հասարակական լարվածությունը լիցքաթափելու ուղղությամբ։ Դրանց արդյունավետությունը կախված է առաջին հերթին այն հանգամանքից, թե ինչքանով են այդ քայլերը համապատասխանում հասարակության ակնկալիքներին։ Եթե իշխանությունը իրավիճակը գնահատում է վերահսկելի, նրա կողմից ձեռնարկված քայլերը կրում են իմիտացիոն բնույթ, նպատակ ունենալով հնարավորինս պահպանել ստատուս քվոն, դրանով իսկ շարունակելով առավելագույնս օգտվել իրենց իսկ ստեղծած քաղաքական, տնտեսական եւ հասարակական հարաբերությունների համակարգի՝ իրանց եւ իրենց մերձավոր շրջապատի առավելագույն օգուտներ ստանալու հնարավորությունից։ Նման համակարգերում կարեւորագույն դերակատարություն է վերապահված ներքին անվտանգության, իրավապահ համակարգերին, որոշ դեպքերում նաեւ բանակին կամ ռազմականացված միավորումներին։
Հասունացող հեղափոխության վտանգը առավել իրատեսորեն գնահատող իշխանության մարմինները փորձում ենք լարվածությունը չեզոքացնել վերեւից նախաձեռնելով համակարգային որոշակի փոփոխություններ, կատարելով նաեւ որոշ, առավել վարկաբեկված անձանց և պաշտոնյաների կադրային փոփոխություններ, միեւնույն ժամանակ հնարավորինս անխախտ պահելով «համակարգի» հիմնասյուները»։ Այս գործելակերպի ամենավառ դրսևորումը եղավ խոր ճգնաժամում հայտնված Խորհրդային Միությունը, որի նոր, երիտասարդ առաջնորդ Միխայիլ Գորբաչյովը փորձեց կոսմետիկ, լոզունգային փոփոխություններ իրականացնելով կասեցնել երկրի փլուզումը։ Նույն բանն արդեն արել էին Անգլիական Կարլ 1-ին և Լյուդովիկոս 16-րդ թագավորները։ Գրեթե նույն գործելակերպը որդեգրեց Հայաստանում Սերժ Սարգսյանը։ Սա կարող է որոշ ժամանակով երկարացնել ռեժիմի հոգեվարքը, բայց այս քայլերը չեն կարող կասեցնել հասարակության արմատականացման, հեղափոխական կոչերի եւ գաղափարների տարածման, առավել անհանդուրժողական հակահամակարգային կոչերով հանդես եկող գործիչների ժողովրդականության աճին։ Սկսում է ձեւավորվել դասական իրավիճակ, երբ «վերեւներն այլեւս չեն կարող ապրել հին ձեւով, ներքեւներն էլ չեն ուզում ապրել հին ձեւով»։

Առաջին մասն՝ այստեղ.