Մի՞թե դժվար էր կանխատեսել թշնամու քայլերը և հնարավորություն չտալ իրավիճակն ու տեղեկատվությունը գլխիվայր շրջելու և ի շահ իրեն ներկայացնելու․ Ալվինա Աղաբաբյան

Ապրիլի 4-ին ադրբեջանցի «էկոակտիվիստները» թույլ չեն տվել ՀՀ-ից Արցախ խաղաղ բնակիչների վերադարձը։

Տեղում ադրբեջանցիների գործողությունների պատճառով վատացել է մեքենայում գտնվող 27 քաղաքացիներից 4-ի ինքնազգացողությունը, նրանց ԱԴՐԲԵՋԱՆՑԻՆԵՐԻ՝ ԹՇՆԱՄՈՒ ՇՏԱՊՕԳՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵՔԵՆԱՅՈՎ ՏԵՂԱՓՈԽԵԼ ԵՆ ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ։

Երեկվանից ադրբեջանցիք սոց. հարթակներում և լրատվամիջոցներում թմբկահարում են այս դրվագը՝ ներկայացնելով այն որպես հումանիստական քայլ, Ադրբեջանի պատրաստակամություն՝ ծառայելու «իր բոլոր քաղաքացիներին»՝ անկախ ազգային պատկանելիությունից և իհարկե որպես ընթացքի մեջ գտնվող «ինտեգրացիոն գործընթացի» դրսևորում։

Թշնամին անում է այն, ինչ բխում է իր շահերից ու նպատակներից։ Իսկ թշնամու նպատակներում, գործողություններում և գործելաոճում ոչինչ չի փոխվել. վերջնականորեն բռնազավթել և հայաթափել Արցախը՝ զուգահեռ ապահովելով «հանցագործների դեմ և իր իրավունքների վերականգնման համար պայքարող և ինտեգրացիա իրականացնող պոպուշ Ադրբեջանի» կերպարակերտման տեղեկատվական ֆոնը։ Ոչ մի խաղաղություն, ոչ մի խաղաղ համակեցություն։

Հիմա հարցեր մեզ։

Լավ իմանալով թշնամուն՝ մի՞թե դժվար էր կանխատեսել նրա քայլերը և հնարավորություն չտալ իրավիճակն ու տեղեկատվությունը գլխիվայր շրջելու և ի շահ իրեն ներկայացնելու։

Ստեփանակերտից դեպքի վայր մեր շտապօգնության մեքենան կարող էր հասնել րոպեների ընթացքում։ Ի՞նչն էր խանգարում դա անել։ Ինչո՞ւ դա չարվեց։ Ինչո՞ւ սեփական անգործությամբ և կարճամտությամբ (դեռ չեմ ուզում հավատալ, որ դիտավորությամբ է դա արվել) թշնամուն դարձնել «հումանիստ»։

Քաջատեղյակ լինելով տեղեկատվական դաշտում թշնամու գործելաոճին՝ մի՞թե դժվար էր մեր շահերից բխող անհրաժեշտ տեղեկատվական հոսք ապահովել ի սկզբանե, որը

մեզ ադրբեջանական շտապօգնության մեքենայի նկարների ու տեսանյութերի ֆոնին նվնվացողներ չէր դարձնի,

«տեսանելի» ցույց կտար դեպքը և ճանապարհի փակ լինելը, ինչն այդպես ջանադրաբար հերքում է թշնամին։

Ալվինա Աղաբաբյան

Ռազմավարական հետազոտությունների հայկական կենտրոնի ղեկավար