Պարզ է, թե ուր են գնում փաշինյանի քայլի պատգամավորները, բայց մենք ինչո՞ւ պետք է խամաճիկների հետ ջախջախենք վերջնականապես հայկական քաղաքակրթության առաքելությունը

«Ժառանգություն» կուսակցության նախագահ Նարինե Դիլբարյանը գրում է.

«Սույն փաշինյանական ԱԺ-ն, «հանդուժողականության» անկրկնելի դրսևորմամբ, մի քանի անգամ խոսնակ Միրզոյանի նյարդային ընդհատումներով, «ժամանակն ավարտվել է, ամփոփեք»..., լսեց Գոռ Գևորգյանի հռետորական կոչ-հորդորը՝ «Ու՞ր եք գնում, տղերք»:

Անկեղծ պարզ է, թե ուր են գնում փաշինյանի քայլի պատգամավորները, հստակ է, դա իրենց աներկբա ընտրությունն է, այդ ընտրությամբ Կարսն էլ հայկական չէ՝ իր նախընտրելի ժամանակի ազգաբնակչությամբ, Շուշին էլ, Արցախի (իրենք այս բառը չեն արտաբերում, միմիայն Ղարաբաղ, որ թուրքադրբեջանական ականջին հաճո լինի) պատկանելությունը, պատերազմի մեղավորը կարևոր չեն, իրենք առաջ են գնում, բեղլոյանական «առաջ»-ը պետականության կորուստն է, անծագում, անհայրենիք գոյությունն ու ուծացումը, նրանք, իհարկե, չեն հասկանում, որ պետականության կորուստը կնշանակի իրենց նմանների պատգամավոր չլինելը, և նրանք չեն բարբառի այլևս միջազգային վեհաժողովներում իրենց բաց հասարակության և ապազգայնության «մարգարիտներով», իրենց գործն արդեն ավարտում են, շուտով կլինեն այնտեղ ուր հարկն է կամ որտեղից եկել են, բայց մենք ինչո՞ւ պետք է խամաճիկների հետ ջախջախենք վերջնականապես հայկական քաղաքակրթության առաքելությունը՝ ի սպաս ադրբեջանաթուրքական երազի.... Հայի գաղափարական, գոյութենական թշնամին թուրքը չէ, ինքն է, իրեն նոր հայ համարողը»: