Կիսակայացած զրույց` նախագահականում

- Ինչի՞ց ես բողոքում, Րաֆֆի':

- Ժողովրդի հաղթանակը կայացած սույնի փետրվարի...

- Որտե՞ղ է հաղթել ժողովուրդն, ա'յ տղա...

- Գյումրիում...

- Բա Գյումրիում հաղթել են, էկել ես նախագահական, որ ի՞նչ անես...

- Իրավատեր հանրապետության սահմանադրական...

- Բողոք ունե՞ս...

- .....................................

- Ինչ-որ տեղդ ցավո՞ւմ է:

- Վերջին շունչս է ցավում, պարո'ն նախագահ:

- Ի՞նչ վերջին շունչ, ա'յ տղա:

-Ես ասել եմ, որ մինչեւ վերջին շունչը... Էդ որ կանչեցիք, վերջին շնչով՝ օծված մեր հայրենակարոտ սարերի...

- Բա հիմա ի՞նչ անենք, ա'յ մարդ, պահանջդ ի՞նչ է...

- Պահանջս է` մինչեւ ժամը 5-ը հանդիպել Ձեզ հետ...

- Իսկ հիմա ի՞նչ ենք անում:

- Աշխարհահռչակ նախագահը...

- Աշխարհահռչակ չէ, ա'յ մարդ, ինքնահռչակ, եթե մեզանից մեկի մասին է խոսքը:

- Ասում եմ` մեր սիրո պայքարը...

- Հա, Րաֆֆի' ջան, «սիրո» ասեցիր, հիշեցի, էդ կնանիքին ինչի՞ ես հետեւիցդ քցած բերել նախագահական, դու տուն-տեղ չունե՞ս...

- Իշխանության հանձնումի հայրենահունչ տոգորումի ոչ հատվածապաշտ բավիղներով...

- «Իշխանության» ասեցիր, հիշեցի: Րաֆֆի' ջան, Գյումրիի փոխքաղաքապետի պաշտոնը չես ուզի՞...

- Պարո'ն նախագահ, էդ զրոյական պաշտոն է...

- Կարող եմ մի զրո ավելացնել...

- Մենք հպարտ ենք, մենք փոխքաղաքապետի պաշտոնով չենք որոշում զրոյի գինը...

- Բա ինչո՞վ ես որոշում...

- Երեք նախագահները՝ հույսի եւ ավերակների այս իրավունքակարոտ անդաստանում չեն կարող հեռու մնալ...

- Սպասիր, ա'յ մարդ, էդ 4 տարի առաջվա ելույթդ չի՞...

- Մի հատ էլ եմ կարդալու Ազատության խնդակուռ ասպետների վերջին հույսի դռների դեմ՝ բացված...

 -Րաֆֆի' ջան, գնա տուն, վաղը կգաս, կխոսենք:

Կես ժամ հետո նախագահականը տարածում է սույն հաղորդագրությունը. «Սերժ Սարգսյանը եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քննարկել են ընտրություններին եւ հետընտրական շրջանին վերաբերող հարցեր»:

Սեյրան Հանոյան