Բաց նամակ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական հասարակությանը

Սիրելի' գործընկերներ

Երկու տարի է ես ապրում և աշխատում եմ Արցախում: Այստեղ եմ եկել սեփական նախաձեռնությամբ` իմ գիտելիքները և կարողությունները մեր հայրենիքի այս հատվածին ծառայեցնելու համար: Միշտ եղել եմ նախաձեռնող, ամեն մի խոչընդոտի պատասխանել եմ նոր նախաձեռնություններով, որոնք հիմնականում տեղավորվել են կրթական ծրագրերի շրջանակներում: Նշեմ, որ նախաձեռնողականությունը, հատկապես երիտասարդների հետ աշխատանքն Արցախում իշխանությունների կողմից ընդունվում է թշնամաբար, ամեն մի թեթև շարժ նրանք ընդունում են որպես մարտահրավեր:

Երկու տարի շարունակ եղել էին տարբեր ճնշումներ և խոչընդոտներ, որոնք ես վերջերս հրապարակել էի: Վերջին շրջանի իմ մի շարք քննադատական հոդվածները Արցախի իշխանություններին լուրջ քայլերի դիմելու առիթ էին տվել: Զանգվածային ճնշումներ էին սկսվել իմ մտերիմների և նրանց հարազատների վրա, որոնք տարբեր ձևով էին ընթանում, Արցախի իշխանություններն իրենց քայլերին սկսել էին մասնակից դարձնել նաև հայաստանյան պաշտոնյաներին, մասնավորապես ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանին: Վերջինս հունիսի 15-ին իր մոտ է հրավիրել հորս, այդ ժամանակ ՀՀ Տավուշի մարզի քննչական բաժնի պետի տեղակալ Ռուբեն Խանումյանին, և խորհուրդ տվել «դաստիարակել» իր որդուն, մասնավորապես ստիպել Ստեփանակերտից վերադառնալ Երևան:

Ոստիկանապետին խիստ վրդովեցրել է նաև իմ դիքորոշումը մադրիդյան սկզբունքների և կազանյան հանդիպման դեմ: Նա նաև հորս մի շարք աշխատանքներ է առաջարկել ինձ համար, մասնավորապես իմանալով իմ` Ֆրանսիայում սովորած լինելու հանգամանքը, առաջարկել է աշխատանք Ինտերպոլի ազգային գրասենյակում: Միայն թե ես Արցախից տեղափոխվեմ Երևան: Սակայն իմ կողմից ստանալով բացասական պատասխան, ինչպես նաև իմ գործունեություն շարունակելու պատրաստակամություն, ոստիկանապետը դիմել է ստորագույն քայլի: Հայրս հրավիրվել է Երևան և նրանից պահանջվել է դիմում գրել` թոշակի անցնելու կապակցությամբ:

Նշեմ, որ դեռևս 10 տարի հայրս կարող էր աշխատել համակարգում: Հորս աշխատանքից զրկելը մեծ լծակ է ինձ վրա ճնշում գործադրելու առումով, քանզի զրկվելով Արցախում աշխատելու բոլոր հնարավորություններից, ես հիմնականում հորիցս էի գումար ստանում գոյատևելու համար: Հայրս հրաժարվել է դիմում գրել, սակայն հուլիսի 23-ին նրան ստիպողաբար ուղարկել են թոշակի:

Արցախից հայերին քշելու, Արցախը հայերից մաքրելու քաղաքականություն վարում էր Ադրբեջանը, ԽՍՀՄ վերջին տարիներին նաև խորհրդային ՊԱԿ-ը: Դրա ապացույցը «Օղակ» օպերացիան էր` գեներալ Սաֆոնովի գլխավորությամբ: Պարզվում է` այսօրվա Հայաստանում կան Սաֆոնովի հոգեզավակները` ի դեմս Ալիկ Սարգսյանի և նրան դիմած արցախյան պաշտոնյաների:

Սիրելի' գործընկերներ, խնդրում եմ ձեզնից` ամեն կերպ պահանջել և հասնել ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանի հրաժարականին: Ոստիկանապետի ստորագույն քայլը «լավ նախադեպ» կարող է դառնալ Արցախը հայաթափել ձգտող ուժերի համար: Միևնույն ժամանակ խնդրում եմ ակտիվ քայլեր ձեռնարկել Արցախում բազմաբնույթ ծրագրերի իրականացման համար` այլընտրանքային կրթությունից մինչև քաղաքացիական ակտիվություն: Արցախում ազատ մամուլի բացակայությունը, ընդդիմության չգոյությունը և քաղաքացիական հասարակության ծայրահեղ թույլ լինելը վերացրել է իշխանության բոլոր հակակշիռները, ինչի հետևանքով տեղի է ունեցել քաղաքական ռեժիմի դեգրեդացիա` երկիրը գլորվել է տոտալիտար համակարգի տրամաբանության մեջ:

Այս քաղաքականության պատճառով Արցախը միջազգային իրավապաշտպան և վերլուծական կենտրոնների զեկույցներում 7 տարվա մեջ առաջին անգամ դասվել է ոչ ազատ երկրների շարքը` տեղ գտնելով Ադրբեջանի կողքին:

Հայկ ԽԱՆՈւՄՅԱՆ

«Արցախի եվրոպական շարժում» ՀԿ նախագահ