Թերի կրթությամբ հիստերի՛կ, դու երկիր ղեկավարող մա՞րդ ես․ Գուրգեն Խանջյան. 168.am

Նյութը՝ 168.am

Հայաստանի գրողների միության անդամ, արձակագիր, դրամատուրգ Գուրգեն Խանջյանի խոսքով՝ Նիկոլ Փաշինյանին այլևս որևէ մեկը, այդ թվում՝ միջազգային հանրությունը, լուրջ չի ընդունում, նրան լուրջ են ընդունում միայն ՔՊ-ական իր «ֆանատները»։

«Մի այսպիսի հատուկ խումբ կա, չէ՞, որ երկիրն էլ քանդվի, ժողովուրդն էլ զոհվի, իրենց համար մեկ է, կարևորը՝ Փաշինյանը լինի, ուստի Նիկոլը հեծանիվն այդ մարդկանց համար է քշում։ Հեծանիվ քշելն ու ոտանավորներ գրելը պոպուլիստական պրոյեկտներ են՝ ժամանակ շահելու, մարդկանց ուղեղները լվանալու համար, բայց իհարկե, նախկինի նման չի հաջողվում, որովհետև իր հեռանալու ժամանակն էլ է անցել արդեն։ Ամեն օր բառախաղ է անում, ասում է՝«մեր ուժը մեր թուլության մեջ է, մեր անպաշտպանությունը» և այլն։ Այս մարդը մոռացել է՝ որտեղ է ապրում, «փափկացնում» է մեզ, մեզանից բուտերբրոդ է սարքում, իսկ Ադրբեջանը սրան է սպասում, որ լավ «փափկենք», որպեսզի ատամ չջարդի, միանգամից հարձակվի ու կուլ տա։

Այս մարդը Հայաստանի հետ որևէ առնչություն չունի, այսքան տարին բավարար չէ՞ր, որ ժողովուրդը հասկանա։ Այս երկրից արդեն բան չի մնում, մի երկու կտոր էլ կտա ու կշարունակի երջանիկ ապրել ու հեծանիվ քշել, քանի դեռ կա քնած ժողովուրդ»,-168.am-ի հետ զրույցում ասել է Գուրգեն Խանջյանը։

Նա հիշեցրել է 90-ականներին մարդկանց պատվախնդրությունը, նրանց հզորությունը՝ ցավով արձանագրելով, որ հավանաբար պատերազմը տարավ հզորներին ու թողեց միայն այն կարգի մարդկանց, որոնք այսօր հանդուրժում են Նիկոլ Փաշինյանին։ Մնացել են այնպիսիք, որոնք չեն ուզում առերեսվել իրականության հետ, ուզում են միայն թաքնված ապրել։ Այս ամենը լավ հասկանում է Փաշինյանը, որը նրանց զբաղեցնում է «թատրոններով», ֆեստիվառներով, երգ ու պարով։

«Լավ, ի վերջո, պետք է արթնանա՞նք, թե՞ չէ, այսինքն՝ ես արթուն եմ, մնում է մյուսներն արթնանան։ Ես արդեն չգիտեմ՝ այսքանից հետո ի՞նչ է պետք անել, նույնիսկ Բագրատ սրբազանն իր գործը թողեց, ոտքի կանգնեց, որ մի բան անի, բայց մարդիկ հասցնում են բամբասել, ինչ-որ բաներ գտնել… Երևի իզուր չէր, որ զորավար Անդրանիկը թողեց հեռացավ, հոգնեց երևի, ուղղակի հոգնեց։

Մենք նաև մեկ բան էլ պետք է հասկանանք, որ միայն ժողովրդով չէ, ակտիվացված էլիտա, խմբավորում պետք է լինի, նա պետք է գա ու բաներ փոխի այս երկրում։ Մի ակտիվ մասսա պետք է լինի ու խնդիրներ լուծի, այդ ո՞ր երկրում կա դեմոկրատիա, Հիսուսին ժողովուրդը չխաչե՞ց, հիմա էլ Փաշինյանի հետ միասին՝ այս երկիրն են խաչում, նստենք սպասենք, թե ե՞րբ վերջնական խաչին կհանեն։ Ի՞նչ ասեմ՝ կորցնենք, սա էլ կորցնենք… հազարամյակներով արյուն ենք թափել, մեկ սանտիմետրի համար կյանքեր են գնացել, ու հիմա այնքան հեշտ է խոսում, դե ասում է՝ մի 7 կիլոմետր այս կողմ, մի 7 կիլոմետր այն կողմ։ Այ ախպեր, հե՞րդ է այդ տարածքը բերել, որ այդքան հեշտությամբ տալիս ես, մի անգամ հայելու առաջ կանգնիր ու քեզ հարց տուր, թե ո՞վ ես դու։ Թերի կրթությամբ հիստերի՛կ, դու երկիր ղեկավարող մա՞րդ ես, մի անգամ ազնվորեն քեզ հարցրու։ Խաբում ես, չէ՞, բոլորին խաբում ես, դա պարզ երևում է, բայց ինչո՞ւ, ի՞նչ ես ուզում դու մեզանից, թող գնա, այ ախպեր, թող գնա, այս երկիրը, այս ազգին մի կործանիր»,-նշել է դրամատուրգը։

Արձակագիրն ասել է՝ հարց է առաջանում՝ հայ ազգը ոչինչ չունի՞ ասելու, պետք է նստի ու սպասի, թե երբ այս ամենի հետ առնչություն ունեցող արտաքին ուժերն իրեն վերջնականապես կուտե՞ն։ Մի՞թե այնքան թույլ պետք է լինես, որ քեզ կուլ տան ու թքեն։

«Վրաստանը կարողացավ ոչ ասել այն թեժ պահին, երբ զգաց, որ իրեն ներքաշում են պատերազմի մեջ։ Բայց մեր երկրի ղեկավարը գնում է, այստեղ է ժպտում, այնտեղ է ժպտում…Սա քաղաքականություն չէ, սա էլ գոնե իր մոտիկներն են ասում։ Սա պլաստիլինություն է. որ կողմից սեղմեն՝ այն կողմից կուռի։ Սարսափի մեջ ենք ապրում։
 
Ադրբեջանն ամեն օր հայտարարում է «Արևմտյան Ադրբեջանի» մասին, ասում է՝ Զորաց քարերն ադրբեջանական է, սրան այս կողմից մի հակադարձում կա՞, չկա՛։ Այս իշխանությունը մերազգային արժեքները դրել է գետնի վրա ու կոխրճում է, հիմա ի՞նչ, մտածեմ, որ ես «Արևմտյան Ադրբեջանո՞ւմ» եմ ապրում։ Սրանք մեզ մոտ ուզում են ստեղծեն այն բարդույթը, որ մենք Հայաստանում տնվոր ենք։ Ձեզ պետք չէ էս երկիրը, մեզ պետք է, չես կարող հակադարձել, թողգնա՛, թող գա այն մեկը, ով կարող է հակադարձել…։ Սրանց ուժը միայն ընդդիմադիր խոսացող մարդկանց վրա է պատում՝ բռնեն, վախեցնեն, ծեծեն, տանեն լցնեն բանտերը։ Մի 50 տարի հետո մենք Հայաստանում լինելու ենք փոքրամասնություն, եթե, իհարկե, լինենք։ Սա արդեն վերջն է՝ կա՛մ արթնանում ու մի բան անում ենք, կա՛մ համակերպվում ու ընդմիշտ խորտակվում ենք»,-եզրափակել է Գուրգեն Խանջյանը։