Ոչ մի օր առանց զրպարտության. «գրպանը նոտարական գրասենյակ գցելու» գործողության նոր փուլը. Վահան Իշխանյան

«Ոչ մի օր առանց զրպարտության. հունվարի 28֊ին, զրպարտությամբ ոստիկանությունը ասֆալտին էր փռում ընդդիմադիր գործիչներին։ Իսկ նախորդ ու հաջորդ օրերին թիրախն էր ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը, որի վրա թափվում է զրպարտության հեղեղը 9 ամիս շարունակ, քանի որ չի ընկրկում իշխանության ճնշումներին, հրաժարական չի տալիս և պաշտպանում է անկախ դատարանի դիրքերը»։ Այս մասին Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է հրապարակախոս Վահան Իշխանյանը եւ ավելացրել. «Վարչապետը վրիպել է, որ նրա բարեկրթությունը թուլության տեղ է ընդունել և իրեն կորցնում է նրա հետևողականությունից»։

Ըստ հրապարակախոսի՝ 37 թիվը խորհդանշում են ոչ միայն գնդակահարություններն ու աքսորները, այլև դրանք նախապատրաստելու համար զրպարտութունները. 

«Օրինակ, անմեղ գյուղացուն մեղադրում են հակահեղափոխական խմբակ կազմակերպելու մեջ կամ պաշտոնյաներին` հեղաշրջում կազմակերպելու կամ հանրային սնունդը թունավորելու մեջ։

Այո, 37 թիվը խորհդանիշ է դարձել, որ դրսևորվում է այն պահից, երբ զրպարտությունը դառնում է երկրի ղեկավարի գլխավոր զենքը։ Զրպարտություններն են եղել Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական զենքը, իզմը, միակ «գաղափարախոսությունը», որ պոպուլիստական հռետորությամբ հմտորեն այնպես է օգտագործել, որ գրավել է իշխանությունը, և այժմ էլ վարչապետի պաշտոնում նույն զրպարտչական զենքով փորձում է վերացնել ընդդիմադիրներին և պետական անկախ մարմինները՝ հանձինս անկախ դատավորների։ Փաշինյանը իշխանությունը կերտում է իր պատկերով և նմանությամբ, նրա հանձնարարությամբ զրպարտիչ են դառնում պետական բոլոր մարմիններն ու բազմաթիվ պաշտոնյաներ՝ ոստիկանություն, ՀՔԾ, դատախազություն, Ազգային ժողով, Անվտանգության քարտուղար, Հանրային հեռուստատեսություն»։

Այս պատերազմում, Վահան Իշխանյանի խոսքով՝ կողմերը տարբեր զենքերով են կռվում. «Հրայր Թովմասյանի զենքերն են իշխանության տարանջատման սկզբունքը, անկախ դատարանի գաղափարը, գործադիր և օրենսդիր իշխանության կողմից դատական իշխանության նկատմամբ ճնշումների մերժումը, օրինականությունն ու իրավունքը։ Վարչապետի ու նրա թիմի զենքերն են զրպարտությունը, կաշառքը, վարկաբեկելը, կեղծ ցուցմունքները, գրպանը «նոտարական գրասենյակ» գցելը, ընտանիքի անդամներին ահաբեկելը, դատարանի դռները շրջափակելը, Յոժն ու Թովմասյանի նվիրած գրիչը։  Այդ զենքերով վերջին համազարկն էր՝ հունվարի 29֊ի հանրային հեռուստատեսությամբ հեռարձակված զրպարտությունը, որ պատրաստվել էր ՀՔԾ֊ի տրամադրած զրպարտչական նյութերի հիման վրա՝ Թովմասյանի գրպանը «նոտարական գրասնյակ գցելու» գործողության շրջանակներում»։

«Գաղափարներ ու սկզբունքներ չունեցող անձանց մոտ լեգիտմությունը այնպիսի գլխապտույտ է առաջացնում, որ զրպարտության շղթան բացահայտ ներկայացնում են՝ լեգիտիմ են ինչ կուզեն կանեն. Հանրային հեռուստատեսությամբ հաղորդումը արված էր որպես շղթայի մի օղակ, որ հետո վարչապետը որպես հաջորդ օղակ դնի իր ֆբ պատին ու հայտարարի «Հրայր Թովմասյանը չի կարող լինել ՍԴ նախագահ եւ որեւէ կապ ունենալ ՍԴ-ի հետ»:

Ստալինի մահից հետո 50֊ականների կեսերից, ինչպես գրում է Վ.Իշխանյանը,  պետությունը սկսեց արդարացնել հազարավոր զոհերին, արդարացման արձանագրություններում բացահայտված են կեղծիքները, թե ինչպես են զրպարտություններով մարդկանց գլխին գործեր սարքել։

«Այս իշխանությունների հեռանալուց հետո էլ  իհարկե քրեական գործեր կհարուցվեն դատարանները ճնշելու համար, իսկ եթե ապագա իշխանությունը անզիջում լինի, հնարավոր է այլ գործեր էլ բացվեն՝ սուտ մատնություններ, պաշտոնական դիրքի չարաշահումներ և այլ, նաև բացահայտվեն զրպարտությունները հյուսելու հեղինակների շղթան ՝ վարչապետից սկսած մինչև հքծ քննիչով ու հանրայինի «լրագրողով» վերջացրած»։