Այդ տարիներին այնքան եմ կոշիկի կարիք զգացել, որ հիմա խանութ մտնելիս միանգամից 20 զույգ եմ վերցնում. Ազնավուր

Հատված՝ «Ազնավուրն Ազնավուրի մասին» ինքնակենսագրական գրքից:

***

Ծերունին գլուխը տխրությամբ տարուբերեց ու…

-Ես արեցի ինչ հնարավոր էր, բայց ժամանակի քայքայիչ աշխատանքի դեմ ոչինչ չես կարող անել: Այս անգամ վերջ,-ասաց նա:

Ես այդ, իհարկե, սպասում էի: Դա պիտի պատահեր մի օր:  Այնուամենայնիվ լուրն ինձ ընկճեց ու կարողացա…

-Միայն այդ էր պակաս,-մռթմռթալ:

Հուսահատությւոնս տեսնելով՝ ծերունին ասաց.

-Դե լավ, պետք չէ այդպես հուսահատվել: Ես ասացի վերջ, բայց դեռ մի քանի օր յոլա կտանի:

Դուրս եկա լրիվ ընկճված: Առանց այն էլ ո՛չ փող ունեմ, ո՛չ աշխատանք, հիմա արդեն կմնամ առանց կոշիկների: Կոշկակարի վճիռն անողոք էր: Կանգնեցի, կոշիկներիս նայեցի: Ներբանները դեռ պինդ են. ես դրանք հեծանիվի հին դողերից էի կտրել-հանել: Կոշիկս ես էի վերանորոգում: Փոքր մեխեր ու մի մուրճ էի գնել ու կարճ ժամանակում ներբանները կարգի էի բերում:

Երբեմն մեխերը դուրս էին պրծնում, ներբանները բացվում էին ու քայլելիս «ֆլակ-ֆլակ-ֆլակ» էին անում: Այդ նյարդայնացնող ձայնը հոգիս կերավ, ու ես ստիպված կոշիկներիս քթերին ռետիններ անցկացրի ու որպեսզի չնկատվեն՝ ներկեցի դրանք:

Այդպես ուրեմն, տակը դեռ դիմանում էր, երեսն էր հոգին ավանդում:

Երկար քայլելուց ճաքճքած, կարված ու նորից կարված՝ էլ չէին դիմանում:

Այդ տարիներին այնքան եմ կոշիկի կարիք զգացել, այնքան եմ ցանկացել կոշիկ ունենալ, որ հիմա, երբ խանութ եմ մտնում, միանգամից քսան զույգ եմ վերցնում: Հիմա պահարանիս մեջ մի հարյուր զույգ ունեմ: Դա ինձ սրտապնդում է: