Սպիտակ դագաղ, սպիտակ տիկնիկ

Այդ սպիտակի մեջ՝ եկեղեցու ցրտին, պառկած էր երկու տարեկան Հասմիկը:

Ապա, ըստ հաջորդականության, եկեղեցու պատից պատ շարված մյուս դագաղներում պառկած էին 2-ամյա Հասմիկի մայրը, ապա հայրը, ապա հորաքույրը, ապա տատը՝ էլի Հասմիկ Ավետիսյան, ապա պապը:

Մենք ողջ օրը անց կացրինք Գյումրիում՝ մարդիկ, լաց, տղամարդու լաց, դագաղներ, ցույց, 102-րդ ռազմակայան, ռուսկի պիդառաց: Վաղը այդ վեց դագաղները, որոնցից մեկը ավելի շատ սպիտակ օրորոցի էր նման, պիտի դրվեն սառած հողի մեջ: Այս երկու օրերի մասին ես հավանաբար մի բան կգրեմ:

Քիչ առաջ՝ տունդարձին, լսում եմ, որ մեր պատգամավորներից, պետական այրերից ոմանք կոչ են անում չսրել հայ-ռուսական հարաբերությունները և նման բաներ:

Այս սարսափելի ոճիրը ցույց տվեց կրկին, որ հայ քաղաքական միտքն ու էլիտան հիվանդ է ռուսասիրությամբ և հիվանդ է անբուժելիորեն: Ու այդ հիվանդությամբ նրանք ողջ Հայաստանն են վարակել:

Այս սարսափելի ոճիրը մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ հայերի ստրկամտությունը, որ վերծանում են հայ-ռուս բարեկամություն եզրույթով, անխախտ է:

Գրառումը՝ Թաթուլ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան էջից