Մի՛ փակեք համայնքային ծննդատները, մի քիչ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ունեցեք ձեր սրտում. կարծիք

Գյուղի բնակչության մեծ մասը 1992 թվականի ծանր մարտերի ու գյուղն ադրբեջանցիների կողմից գրավվելուց հետո, Հունաստանի իշխանությունների աջակցությամբ արտագաղթեց ու հաստատվեց Հունաստանում։ 1993-ին գյուղն ազատագրվեց հայկական զինված ուժերի կողմից, բայց վերադարձողները քիչ էին ու հիմնականում վերադարձան մեծահասակները։

1998 թվականին գյուղում կար երեք դպրոցահասակ երեխա՝ երեքն էլ մի տնից։ Մի օր իմացանք, որ այդ երեխաների հայրը որոշել է ընտանիքով տեղափոխվել գյուղից։ Մարտակերտի այդ ժամանակվա վարչակազմի ղեկավար Սևակ Արծրունու ու շրջ. կրթության բաժնի պետ Արտաշես Տոռոզյանի հետ միասին՝ հանդիպեցինք այդ ընտանիքին։ Ճշտեցինք գյուղից հեռանալու պատճառը։ Ասաց՝ երեխաների կրթությունը։ Ավելի ճիշտ՝ կրթություն ստանալու բացակայությունը։ Համոզեցինք, որ չհեռանա, խոստանալով, որ շատ արագ կամ գյուղում գործող դպրոցի հարց կլուծենք կամ կապահովենք ամեն օր երեխաներին մոտակա գյուղերից մեկում դպրոց հաճախելը։ Ասացինք ու արեցինք։ Մեհմանայում բացվեց Կուսապատ գյուղի դպրոցի մասնաճյուղ։ Գյուղն ապրեցնելու համար։

Հիմա չգիտեմ ինչպես է այնտեղ։ Բայց գյուղը կա։ Հեքիաթային գեղեցկություն ունի անտառների միջով անցնող Վարդաձոր (Գյուլաթաղ) - Մեհմանա ճանապարհը։ Երբ այնտեղով ոտքով քայլում ես՝ թվում է ուր որ է ամեն ծառի ու քարաժայռի ետևից թիթեռի թևերով փոքրիկ ու լուսավոր փերիներ դուրս կգան ... Ապագայում հրաշալի հանգստավայր կարող է դառնալ այդ տեղանքը։

Հա, ինչու՞ այս ամենը հիշեցի։ Մի՛ փակեք համայնքային ծննդատները։ Մի քիչ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ունեցեք ձեր սրտում ...»: