Ի՞նչ ունենք այսօր, որ չունեինք նոյեմբերի 9-ին. Ռոբերտ Մարգարյան

Ի՞նչ ունենք այսօր, որ չունեինք նոյեմբերի 9-ին:

 

Հրաժարականների պահանջի շարան, սկսած ներկա ու նախկին նախագահներով, վարչապետերով ու կաթողիկոսներով, վերջացրած մինչև երեկ նիկոլին սատարող մշակույթի գործիչներով ու համալսարանների դասախոսներով:

 

Հող հանձնած դավաճանի հրաժարականը պահանջող Զինված ուժերի ԳՇ ու գեներալներ:

 

Մեկ տարի առաջ փողոցում հեծանիվ քշող ու մետրոյում բուկլետ բաժանող, իսկ այսօր իր ստվերից վախեցող, երեք շերտ ոստիկաններով ու թիկնապահնրերով շրջող ստահակ մի ստախոս:

 

Իրենց տան բակերում, որպես դավաճաններ խայտառակ եղած ու փողոցում իրենց ճամփան փակող պահանջատեր քաղաքացիների ու լրագրողների հարցումներին չդիմացող պատգամավորներ:

 

Բուհերից ներս ու կառավարության մասնաշենքերում «նիկոլ դավաճան» գոչող երիտասարդներ:

 

Սփյուռքում մերժված ու օդանավակայաններից գլխիկոր փախչող իշխանավորներ:

 

Խիստ անարդար կլինի անտեսել այս ուղղությամբ Հայրենիքի փրկության շարժման դերակատարությունն ու հավատալ, որ այս ամենը կատարվել է հենց այնպես պատահաբար:

 

Բավարար է կատարվածը: Անշուշտ ո՛չ: Կարելի էր ու կարելի է ավելին անել: Անկասկած ա՛յո:

 

Դավաճան վիժվածքը շարունակո՞ւմ է թառած մնալ իր գահին: Ա՛յո: Մեղավո՞ր է Հայրենիքի փրկության շարժումը: Գուցե ա՛յո, բայց նույնքան, որքան մեղավոր է հայրենիքը թողած, «հնի ու նորի» էժան խաղով տարված անտարբեր քաղաքացին, կուլիսներում խաղեր տվող խորհրդարանական ընդդիմությունը և ինչու չէ նաև, հրապարակից բացակայող, բայց հրապարակում ներկա միակ ռեալ շարժմանն անգործության մեջ քննադատողը:

 

Վերջին գրառման մեջ նշել էի, որ պայքարը ներկա ձևաչափով շարունակվելու և արդյունքի չհանգելու դեպքում դա անխուսափելիորեն փոխարինվելու է մեկ ուրիշով, որը բնականաբար չի լինելու նույնքան համբերատար: Շարունակում եմ մնալ նույն կարծիքին, բայց մինչև այն պահը երբ չկա հուսալի այլընտրանք, ամեն գնով պիտի սատարել Հայրենիքի փրկության շարժմանը:

 

Իշխանության ջրաղացը ջուր լցնողներ շատ կան: Ընդդիմության շարքերը պառակտող քննադատությամբ ու կատարվածն անտեսելով նրանց շարքերը չընդլայնենք....»: